De eilandstranden- Stegiastan

'Vooral acteren. Zingen en dansen ook. Musicals, weet je wel. Al doe ik er niet heel veel. Zingen is wel erg leuk, maar het is nooit beter dan toneel. Daar leef ik voor.' vertelde Axio. Ze hield ervan, acteren, toneel, rollen spelen, scenario's naspelen. Het was geen hobby, voor Axio was het een levensstijl. Op elk moment van de dag speelde ze een rol. Op zeldzame momenten speelde ze zichzelf. Het liefst wisselde ze om de 5 minuten van rol, probeerde steeds iets anders uit.

Kiyo knikte. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen en keek daarom maar naar de golven en de zon. Het was prachtig. Hij vroeg zich af hoe het was om te acteren. Hij wa sniet goed in een rol spelen. Tenzij het de rol van player moest zijn die kon hij nog best geod spelen. te goed mischien wel.

Kiyo was stil en ook Axio keek naar de zee. Toen begon ze weer rustig te praten. 'Mijn laatste toneelstuk heette "Niruya komt terug". Het ging over een meisje dat was weggelopen om te zien hoe de wereld leefde zonder haar. Toen ze na een jaar terugkwam bij haar oude woonplaats, bleek dat het leven gewoon verderging en niemand over haar sprak. Daar werd ze zo boos van dat ze besloot om mensen uit het dorp te ontvoeren, steeds mensen liet verdwijnen. Steeds nam ze de mensen mee die het bezorgdst waren over de vorige ontvoerde, en zo dwong ze de mensen om steeds door te leven, te doen alsof er niets gebeurd was. Tot er niemand behalve haar ouders nog in het dorp was. Ze besloot hen te bezoeken en kwam erachter dat ze nooit zijn gestopt met zoeken. Toen liet Niruya alle mensen weer gaan en ging weer bij haar ouders wonen.' Axio haalde even adem. 'Ik speelde Niruya. Het was een mooie rol.'

'Lijkt me mooi. Maar ontzettend moeilijk om te spelen.' zei Kiyo eerlijk. Hij keek nog steeds naar de golven en de zon. En daarna weer naar Axio. 'Ik vind het knap als je kan acteren.' zei hij eerlijk. Hij keek haar recht aan. Vroeg zich af waar ze nu aan dacht.

'Dat was het wel een beetje. Niruya was zo woedend. Zo wraakzuchtig. Heftige emoties, die kun je niet zomaar nadoen. Ze wilde wraak, maar ze werd er niet gelukkig van. Die frustratie...' Axio viel stil. Kiyo had gelijk, Niruya was lastig geweest. 'Maar het is wel erg mooi om dat te spelen. De moeilijkste rollen zijn het mooiste en het leukste, ze geven de meeste voldoening als het uiteindelijk lukt.' voegde ze eraan toe. Ze glimlachte om het compliment. 'Dankjewel.' antwoordde ze.

'Dat kan ik zeker geloven. Ik vind het jammer dat ik het niet heb kunnen zien.' zei hij eerlijk. Hij had graag gezien hoe ze acteerde. Hij vroeg zich af hoe het eruit zou hebben gezien. Hoe het zou zijn geweest om in het publiek te zitten en de emoties te zien.

'Je kan wel eens naar een andere voorstelling komen. Er zijn er iedere dag twee, 's middags en 's avonds. Op dit moment doen we ook iets moois, over een meisje dat gaat inbreken om aan geld te komen voor medicijnen voor haar zusje als haar moeder is overleden en haar vader te depressief is om te merken dat er iets moet gebeuren. Ook heftig.' vertelde Axio. Misschien was het rustgevend voor Kiyo, om zoiets te zien. Een mooi verhaal, problemen waarvan je aan het einde rustig kon beseffen dat ze niet echt waren.

Kiyo knikte. 'Ik denk niet dat ze me s'avonds weg laten gaan. Maar ik kan het altijd proberen.' zei hij eerlijk tegne haar. Hij keek naar het water. Het was kalmerend en dat was goed voor hem. Heel goed. Hij keek weer naar Axio.

________
ben een beetje inspi loos sorru

'Misschien als er iemand met je meegaat.' stelde Axio voor. Iemand van de dokters of gewoon een van Kiyo's vrienden. Hij zou vast geen rare dingen doen, Axio vond hem redelijk rustig en normaal. Hij had ook verteld dat de dokters zeiden dat hij aan de beterende hand was. Kiyo leek geen persoon die loog, hij gaf overal een eerlijk antwoord op.

---
No problemo.

'Ja mischien. Maar ze hebben een avondklok en ik denk heel eerlijk gezegd niet dat ze er blij mee zijn om die een keer te negeren.' zei Kiyo eerlijk. 'Maar ik beloof dat ik een keertje kom kijken.' zei hij daarna oprecht. Hij meende he took echt. hij zou komen.

'Dat lijkt me leuk.' glimlachte Axio. Dan zou ze ook eens wat publiek hebben dat ze kende. De enige keer dat haar ouders waren kijken, was een keer toen ze een toneelstuk over de Griekse goden speelden. Voor de rest hadden haar ouders Axio nog nooit echt zien spelen, tenminste, niet op het podium.

'Mij ook ik ben heel benieuwd.' zei hij naar de waarheid. Hij keek op zijn horloge en zag tot zijn schrik dat het al kwart voor acht was. 'Ik moet echt weg.' zei hij een beetje geschrokken terwijl hij opstond en zijn broek afklopte. 'Het was leuk met je te hebben gesproken.' zei hij met een glimlach tegen haar.

'Inderdaad. Ik hoop je nog eens te zien.' zei Axio. 'Ga maar, anders worden ze nog bezorgd.' Ze zwaaide vrolijk. Toen keek ze weer naar de golven en de zon, waarvan nu alleen nog maar het bovenste topje te zien was.

'Tot de volgende keer.' zei Kiyo terwijl hi jzich omdraaide. Hij begon te rennen. En hard ook. Hij moest opschieten. Hij had nog een kwartier om bij de kliniek te komen. Ze zouden geheid boos worden als hij niet optijd was en dan had hij een probleem.

Axio keek hoe Kiyo een stipje aan de horizon werd. Toen keek ze weer naar de golven. Ze bleef even zitten, tot ze bedacht dat ze hier zelf ook niet de hele nacht kon blijven en dat ze nu wel ongeveer naar huis moest. Ze stond op en klopte het zand uit haar kleding. Zachtjes voor zich uit zingend wandelde Axio weg.

Frizz liep rondjes in de kamer, maar eigenlijk was het een strand, de helft van het rondje was door het water, maar dat leek hij niet te merken. Toen zijn sporen op het zand-gedeelte een halve cirkel hadden gevormd vondt hij g=dat hij wel genoeg gelopen had en hij ging op ze stoel in de hoek zitten, die er niet was, maar hij leek op een soort mime-speler die op een onzichtbare stoel zat.

Sici liep het strand op. Ze hield van de zilte lucht van de zee en van het water. Het was vroeg maar dat maakte haar niet uit. Ze hield eigenlijk wel van de ochtend. Ze zag tot haar verbazing dat er nog iemand op het strand was. Ze had een kleine tas bij zich en een korte afgeknipte spijkerbroek aan.

Toen Frizz voetstappen hoorde keek hij op. " Mora? je bent toch teruggekeerd!" zei hij en stond op van de 'stoel'. Hij liep langzaam op het vreemde meisje af wat hij voor Mora aanzag... "Je komt toch niet voor meer wraak he? ik zeg het je ik heb niets gedaan!" zei hij nog en hij wreef even over zijn nek.

Sici was verbaast dat de jongen tegen haar begon te praten. 'Mora?' herhaalde ze lichtelijk verbaast. 'Sorry ik denk dat je je verward. Ik ben Sici.' zei ze terwijl ze haar hand uitstak. Ze wist neit waar hij het over had. Ze liet zijn gedachtes horen in haar hoofd zodat ze mishcien iets meer van begreep.

"Sici..." mompelde Frizz. " pak een stoel..." zei hij en gebaarde naar de tafel met de stoelen, die er niet stond. "Vertel eens wat over jezelf, zou ik leuk vinden..." zei hij en keek haar niet aan, maar naar een punt net boven haar ogen, op die hoogte hadden die van Mora gezeten.

'Stoel?' zei ze vragend. Ze snapte er echt niets van ook niet van zijn gedachten. Ze werd alleen maar verwarder van hem doordat hij zo raar naar haar voorhoofd keek. Net alsof hij haar niet wou aankijken. Dat waren dingen die haar opvielen. 'Wat wil je weten?' zei ze nog steeds een beetej verward. Ze snapte er echt helemala niets van.

new
------
Alani liep rustig over eht strand. Ze vond het hier prachtig. Ze had bijna zin om als een roodborstje rustig rond te spartelen. Toch deed ze het net niet maar als mens ging ze toch met haar voeten in het water. Kort liep ze weer als een klein kind giegelend rond. Dit miste ze zo en nu ze een makkelijk leven leidde kon ze het doen. Al was zingen uitgesloten het was nog steeds leuk.

Ken galoppeerde door de brandig langs het strand. Het water om hem heen spatte niet op, omdat hij dat zo stuurde. Hij rende door en deed even zijn ogen dicht. Hij schrok zich dood toen hij tegen iemand aanrende. In een wirwar van hoeven, zand en water sloeg hij over de kop. Hij bleef even liggen, terwijl hij om zich heen keek, op zoek naar het iets dat hij had geraakt.

Alani schrok toen opeens iets heel hardst tegen haar aanbotste. Meteen trok ze een katana die ze aan het maken was. Maar je zag dta hij nog lang niet goed was. Ze moest nog vele lagen scherper maken. Toen Alani zag dat het een centauer was en viel door haar liet ze het zwaard, die toch niet zou helpen, zakken. ´´Gaat het´´ vroeg ze zachtjes. Ze had niet eens door dat door de val haar been bloede.

"Ja hoor," zei Ken en hij krabbelde overeind. "Sorry dat ik over je heen rende." hij stuurde wat water op de knie van het meisje. "JE bent gewond," legde hij uit. "k ben trouwens Kentavros." Hij glimlachte naar de ander en stuurde het water en bloed in zee.