De eilandstranden- Stegiastan

Deze stranden zijn parelwit en liggen aan een hemelsblauwe zee. Voor de stranden liggen 4 eilanden. De eerste bestaat alleen maar uit rots, de tweede wordt tijdens de vloed volledig overspoeld en op de derde en vierde staan bomen en is het heerlijk. Je kan er alleen moeilijk komen, eigenlijk alleen maar door de lucht. Op het vierde eiland wonen Jake en Spike.
De stranden zijn bekend bij toeristen en het is er bijna altijd erg druk.

Regels: -
Personen: 5, anders worden de verhalen moeilijk te volgen.

Vandaag was het eens rustig op het strand. Jake en Spike waren de enigen op het strand. Dus ze konden zonder risico die vervelende T-shirts uittrekken en hun vleugels ontvouwen. Spike vloog meteen tot ooghoogte van Jake. "Wie het laatst in de zee ligt is een loser," zei hij en hij vloog wel. Jake rende erachteraan. Af en toe vloog hij een stukje, maar dat ging niet zo makkelijk meer. Hij dook in het water en al gauw viel Spike bovenop hem.

Arwen zweefde boven het water en rende zo over de golven, ze kon nog neit vliegen met haar krachten, maar zweven ging goed, vooral bij deze lage golven lukte het om over water te lopen. Ze hield er neit van buitne het bos te zijn, maar ze ging nu naar ene bebost eiland dus dat maakte het weer goed. haar duiven volgden haar. alle Witte ogels circelden om haar heen, pikten in de vleugels van de meeuwen en landden af en toe op haar armen.

"Pap, er komt iemand aan," zei Spike. Jake keek om zich heen en zag een meisje recht op hun eiland afgaan. Hij begon er heen te vliegen, met Spike op zijn hielen. Misschien was het wel weer iemand van zijn ouders. Maar hoe kon ze eigenlijk over het water lopen? En ze had geen vleugels. Hij zakte in het water en aan een lichte plons te horen deed Spike hetzelfde.

Arwen zag een vliegende man en een jonger jongetje nog ent voor ze in het waterlandden. Ze glimalchte en rende verder. Ze vond het wel raar en za. maa rhaaar nieuwschierigheid won het. Ze bleef naast Jake nstaan. wier een blik op hem en rende toen weer zwijgend verder. eem Jong duifje landde op zijn hoofd en tikte ertegen met zijn snafel voor Arwen floot en de vgel zich bij de rest voerde die inmiddels in bomen van eht ein=landje waren neergestreken.

Jake steeg weer op en vloog door. Spike volgde hem snel. Jake landde op het eiland. "Stop, wie ben je en wat wil je?" vroeg hij argwanend. Hij flapperde met zijn vleugels om ze droog te waaien.

Arwen draaide zich om en glimalchte mysterieus "Geef me een goede rede om dat jou te vertellen" ze zag er nu nog onschuldig uit. vandaag helemaal. ze had geen gezichtsschilderingen en haar lange blonde haar tot aan haar kont hing gewoon los

"Omdat ik niet wil dat iemand die door mijn vader gestuurd is mij en Spike op komt halen, om te laten vermoorden zodra we bij hem zijn," zei Jake. "Dus of je vertelt wie je bent, of ik stuur je nu van het eiland af. Hardhandig, waarschijnlijk." Spike keek om het been van zijn vader heen naar de vrouw. De witte vleugels op zijn rug wapperden in de wind.

Arwen keek hem strak aan "Alles wat jij hoeft te weten dat ik Dove ben. En een elf" ze wiebelde met haar elfenoren "De rest gaat je niets aan" ze keek hem recht in de ogen. Ze had hem alleen haar achternaam gegeven, de rest hoefde hij echt neit te horen.

Jake keek naar de oren van Arwen. "Dan is het goed, mijn vader en moeder zouden zich niet 'verlagen' tot elfen." Hij liet merken dat hij het 'verlagen' belachelijk vond. Hij liep naar het huisje dat er verscholen stond, tussen de bomen. Spike rende achter hem aan. Binnen ging Jake op zoek naar droge broeken voor hen beide. Het hele huis bestond uit twee kamers. Een woonkamer met open keuken en een slaapkamer, die Jake en Spike deelden. Het maakte hen niks uit, alleen logees zouden een probleem zijn, maar die hadden ze nooit.

Al Arwens spieren spanden zich bij verlagen, en ze moest eehaar best doen geen mes tegen Jakes keel te duwen. ze had even nodig om te kalmeren voor ze achter hem aan zweefde emt een engelenglimalch, die eigelijk verontrustender was dan haaar woedende gezicht "Jake, laat ik eht zo zggen, een elf als ik zou zich NOOIT verlagen naar iets van een soort met zo'n arrogantie"

"Nee dat klopt," zei Jake. "Daarom ben ik blij dat je een elf bent. Ik ben waarschijnlijk de enige die het zegt, maar Nephilims kunnen zich niet verlagen." Hij liep naar binnen en kwam even later naar buiten met een droge broek aan. "Zij staan onderaan, of hoe je dat ook moet noemen. En zelf noemen ze zich het meerderwaardige ras." HIj stak zijn tong uit en wees in zijn keelgat, waarbij hij een kokkend geluidje maakte.

Arwen trok een wenkbrauw op "Tja, dat is dan weer jouw mwning, er zijn vast ook andere volken die lager horen. Je weet maar nooit" ze vroeg maar neit wat nephilim waren, ze las zijn gedahcten en had wel een aardig beeld.

"Nee, mijn soort moord de andere rassen uit om de heilige lier te vinden en onze ziekte ongedaan te maken," zei Jake. "Alsof een centaur met zo'n ding rond zou lopen." Spike sprong en vloog op. Hij landde op Jakes schouders.

Arwen bleef hem met haar kille manier van doen aankijken. "Tja, das aardig slecht ja" ze glimalchte en zette af op eht zand. mede door haar boomklim vaardigheden en door haar lucht magie kon ze makkelijk naar het dak van het 1 verdieping huisje spingen.

"Kom daar af," riep Jake en hij vloog achter haar aan. Spike moest wel meewerken met zijn vleugels. Ze bleven naast Arwen vliegen. "Dit dak is niet echt sterk,"zei Jake. "En we zouden graag een heel dak behouden."

Arwen keek met een -.- gezicht naar Spike. "Kijk naar mijn voeten die een paar centimeten boven het dak zweven." ze glimalchte spottend "Zo loop ik over de bovenste takjes van bomen dus jullie dak houd het heus wel" ze nam een aanloop en sprong emt een enorme boor van eht huisje af en schoot daarna een boom in en ging op een tak naast haar duifjes zitten "Maar dit vind ik ook best"

Jake en Spike vlogen achter haar aan. Spike hielp zijn vader in de lucht te blijven, zijn vleugels werden er alleen maar sterker en gezonder van. Jake zuchtte. "Dus Arwen, wat brengt een elf hierheen?" vroeg hij toen hij landde op de tak, die hield het toch wel. Spike sprong van zijn schouders en vloog naar beneden.

Arwen keek hem verveeld aan "Ik ben met mijn duifjes aan eht rondreizen" een duif koerde instemment en vloog op en landde op arwens schouder waar hij zijn witte vleugeltjes op zijn rug vouwde. Arwen glimglachte en draaide haar gezicht naar eht duifje dat zijn snavel langs haar veus wreef.

"Gezellig," zei Jake. "Het zijn zeker goede gesprekspartners." Hij keek even naar de duiven. Spike kwam omhoog vliegen en probeerde er één te pakken. Jake waarschuwde hem via zijn gedachten.

De duif vloog naar spike toe en tikte hem een keer met een snavel zacht tegen het hoofd voor hij naar de andere in de bomen vloog. Arwen glimalchte flauwtjes "Nee, maar dta ben ik ook neit weetje" ze ging op de boomtak liggen.

Jake moest lachen terwijl Spike over zijn hoofd wreef. "Tja, ik heb alleen Spike, maar wij hebben elkaar genoeg te vertellen," zei Jake en Spike knikte heftig. De jongen dook weer naar de grond en speelde met de konijnen die er rond liepen.

Arwen verklaarde voor haar het gesprek door en begon jonge twijgjes te vlechten tot een haarband. haar lange blonde haar hing in haar gezicht, maar haar vorige hoofdband was in zee gevallen en was n iet zo bijzonder dat ze daarvoor een nat pak ging halen. Ze zuchtte terwijl de duifjes twijgjes begonnen te verzmelen voor haar.

Jake haalde zijn schouders op en sprong uit de boom. Hij greep Spike om zijn middel en ze rolden stoeiend over de grond. Het waren toch allebei kinderen, ookal was de één het kind van de ander. Ze hadden de grootste lol, ook toen ze merkte dat ze al in het water lagen. Daar stoeiden ze gewoon verder.

Arwen rolde met haar ogen. ze was dan nog maar 16 mensenjaren, ze was al volwassener als die twee. Ze deed de hoofdband om har hoofd die het blonde haar uit haat gezicht hield en stond op en begon door de bomen te lopen, zo'n 2 meter boven de grond.