De eilandstranden- Stegiastan

Vivi stond op van de stoel waarop ze had gezeten. Ze had niet echt iets gedaan behalve denken aan hoe het had kunnen zijn als Caidan niet zo raar had gedaan. Ze zette de lege kop thee op het aanrecht. Die zou ze later wel afwassen. Ze keek even naar buiten en zag verbaast dat er een meisje zat. Ze vroeg zich af wie het was en liep naar de voordeur om naar het meisje te gaan. 'Hallo.' zei ze voorzichtig toen ze bij het meisje was.

New
____-

Caidan had uitgevonden waar Vivi was en bekeek het huisje vanuit de boom. Het was beter dan niets en hij vond het lastig om niet naar haar toe te gaan. Hij beet op zijn lip en keek omhoog naar de wolken. Wat zou hij graag met Vivi voor het kindje zorgen. Wat zou hem dat mooi lijken. Maar hij wist te veel.. Veel te veel. En hij wist dat dat gevaarlijk was. Caidan kneep in zijn eigen handen om niet te gaan grommen. Hij veranderde in een panter en ging op de tak liggen. Hij zag er triest uit. Hij was ook triest.

Vivi pakte haar jasje wat nu niet meer dicht kon van de kapstok af en liep naar buiten. Ondertussen floot ze heel zacht een wijsje. Dat deed ze de laatste tijd steeds vaker. Ze had het idee dat het kindje in haar buik er rustig van werd. Ze legde haar hand op haar buik en voelde het kindje in haar buik bewegen. Ze glimlachte lichtjes afwezig. Ze was moe. Vond het nog steeds heel moeilijk dat Ciadan er niet was. Maar ze ging er nu wel beter mee om. Bij de gedachte aan Caidan beet ze op haar lip. Ze moest niet aan hem denken. Dat mocht niet van haarzelf.

Caidan zag Vivi naar buiten lopen en veranderde zonder enig geluid te maken terug in een mens. Zijn tegenwoordig blonde haar hing een beetje voor zijn ogen. Hij had een brilletje op, het maakte hem anders en het was toch zonder sterkte. Het was nodig om niet herkend te worden. Net als het feit dat hij zich netter kleedde. ZIjn adem stokte toen hij zag dat ze al dikker geworden was en hij beet op zijn lip om tranen tegen te houden. Zoals hij vaker deed, want hij wilde dat als hij huilde dat alleen kon doen. Ze zag er zo mooi uit, en hij miste haar zo.

Vivi trok haar jasje aan toen ze buiten stond en trok de deur achter zich dicht. Ze draaide hem op slot. Niet dat er hier veel diefstal was. Maar gewoon voor haar gevoel was het beter. Ze hield haar handen op haar buik en begon in de richting van het kleine cafeetje waar ze werkte te lopen. Ze lette niet echt op haar omgeving en Caidan in de boom viel haar ook niet op. Ze voelde haar buik een beetje samenkrimpen. Iets wat ze al sinds gisteravond voelde maar ze dacht dat het gewoon bij de zwangerschap hoorde. Ze wist het anders ook niet echt. Ze glimlachte nog steeds lichtjes en floot het wijsje wat ze net had gefloten opnieuw.

Caidan slikte even zijn brok weg en ging op zijn rug liggen omdat het gewoon echt pijn deed om naar Vivi te kijken. Het deed hem zoveel pijn. Hij zuchtte en luisterde naar het wijsje dat het floot. Het was een mooi wijsje en hij wenste dat ze zijn viool niet verbrand hadden maar het was zijn viool achterlaten of zijn leven. Hij vond het wel zonde aangezien het enige was wat hij van zijn eigen ouders had. Hij beet op zijn lip. Zachtjes floot hij mee met het wijsje van Vivi aangezien hij het deels kende.

vivi liep rustig door niet heel snel. Plots hoorde ze iemand met haar wijsje meefluiten en ze stopte abrubt. Ze keek even om zich heen of ze iemand zag en toen viel haar de jongen in de boom pas op. Ze keek goed maar herkende hem niet zo snel. Iets zei haar dat ze de jongen moest kennen maar ze wist het zo snel niet meer. 'Ehm hallo.' zei ze tegen de jongen.

Caidan merkte dat Vivi hem niet herkende en maakte het wijsje nog even af en liet zich vanuit zijn ligpositie van de tak af glijden en landde zonder moeite op twee voeten. Hij was misschien iets moeilijker te herkennen maar als zelfs Vivi hem niet herkende was het een goede vermomming. Zijn huid was wat bruiner geworden en zijn haren blond maar zijn ogen nog steeds groenblauw. Hij ging even met zijn hand door zijn haren en keek naar haar. 'Hoi..' mompelde hij zacht. Zijn stem was niet veel aangezien hij een brok in zijn keel had.

Vivi keek nog eens goed naar de jongen. Haar ogen vernauwde zich iets terwijl ze hem beter bekeek. Zijn gezicht had veel weg van dat van Caidan. Al had Caidan zwart haar en geen blond haar zoals deze jongen. Toch kreeg ze het niet uit haar hoofd dat dit een andere jongen was. 'Wat is je naam.' vroeg ze toen. Ze wist het nog niet zeker. Maar ze had toch het idee dat het Caidan was.

Caidan keek naar Vivi. 'Mijn vermomming is dus zo goed dat de enige vrouw waar ik om geef me zelfs niet herkend..' Gaf hij op als naam. Hij keek naar de grond aangezien hij zich niet goed staande wist te houden en doodsbang was voor haar reactie. Hij was bang dat ze hem zou haten om wat hij gedaan had, dat zou hij verschrikkelijk vinden en echt van de kliffen afspringen zoals hij al eens eerder willen doen maar toen hield zij hem tegen.

'Caidan.' fluisterde Vivi ongelovig. Ergens werd haar hart gevuld met liefde voor hem. Maar dacht liet ze niet toe aan zichzelf. Hij zou haar hart weer breken, zoals hij al eerder had gedaan. 'Je had niet moeten komen.' zei ze zacht terwijl ze bleef kijk naar hem. Weer voelde ze een samenkrimping in haar buik maar ze negeerde het zo goed als ze kon. Ze voelde hoe tranen in haar ogen brandede. Maar ze mocht nu niet zwak zijn. Hij mocht niet zien hoeveel pijn het haar deed dat hij weg was gegaan.

Caidan keek haar aan en krabde even aan het verband rond zijn enk. 'Ik ga wel weg als je eerlijk en oprecht tegen me zegt, terwijl je me aankijkt dat je wilt dat ik weg ga en nooit meer terug kom. Anders blijf ik in die boom zitten, gewoon om naar jou en.. en..' zei hij nog met vaste stem. 'Ons kindje te kijken.'fluisterde hij met een brok in zijn keel. Toch keek hij Vivi nog steeds aan. Als ze het zou zeggen zou hij verdwijnen, echt verdwijnen. Hij zou zichzelf doden en dan zou ze hem nooit meer zien. Als dat haar wens was.

Vivi kon de tranen niet meer tegenhouden. 'Ik wil dat je blijft. Maar dan ook echt blijft.' zei ze zacht. Ze wou niet dat hij alleen in die boom zat. Ze wou dat hij samen met haar het kind zou opvoedden. Dat hij weer van haar hield zoals ze wist hoe hij eerst van haar had gehouden. 'Waarom ben je gekomen?' vroeg ze toen heel zacht terwijl ze hem door de waas van haar tranen aankeek. Ze moest het gewoon weten. Voor haar was het niet goed dat hij was gekomen. Omdat zij wist dat hij niet zou blijven. Hij zou weer verdwijnen zoals eerst.

Caidan wilde een stap naar voren doen om haar te troosten want zijn hart brak van haar tranen. 'Om je te zien.. Om te weten of je het zou overleven als ik echt weg zou gaan. Echt weg. Helemaal weg. En omdat ik een liedje voor je wilde spelen, dat wilde ik eigenlijk al eerder, maar het kan niet meer. Mijn viool is afgebrand..' zei hij rustig. Hij keek naar de grond. 'En omdat ik het uit wilde leggen. Aangezien het enige wat ik nog kon doen was me dronken drinken of leven als pure panter. En vluchten..' zie hij zacht.

Vivi had nog steeds tranen in haar ogen. Ze merkte nu pas dat hij nog steeds om haar gaf. Hij was hier omdat hij zich zorgen over haar maakte. Ze vond het vervelend dat ze zo slecht over hem had gedacht toen hij weg was gegaan. Ze beet zachtjes op haar lip. Toen voelde ze ineens een hevigere pijnscheut in haar buik dan dat ze eerder had gevoeld. Ze kromp iets ineen door de pijn. Ze hoopte maar dat Caidan het niet te veel opviel. Maar ze wist ook dat door haar reactie het wel opviel. Van haar gezicht kon je haar pijn lezen.

Caidan schrok toen Vivi ineen kromp en rende nu wel naar haar toe. 'Wat is er? Waar heb je pijn? Moet ik je naar een dokter brengen? Of wil je eerst even gaan liggen.' vroeg hij geschrokken. Zijn hart klopte in zijn keel en hij trilde een beetje van de zenuwen. Zijn handen lagen voorzichtig op haar schouders en de aanraking tintelde een beetje. Hij wist best dat het veel vragen waren in een keer maar hij werd er zenuwachtig van en dan kon hij niet echt normaal denken.

Vivi ademde wat zwaarder in dan normaal. 'Mijn buik.' zei ze met een stem waarin je de pijn kon horen. Ze was blij dat ze op dit moment niet alleen was maar ze maakte zich zorgen om haa rkindje. Dit hoorde niet. Het was niet goed dat ze nu al zulke pijnen had, tenminste dat dacht ze. 'Ziekenhu...' zei ze maar midden in het woord voelde ze weer een pijnscheut en ze kreunde zacht van de pijn.

Caidan knikte en tilde haar op. Daarvoor deed hij even haar jas goed dicht en liep met haar naar de speedboot waarmee hij hier gekomen was. Hij legde haar op een zacht deel en deed een kussen onder haar hoofd. 'Goed blijven liggen. Het komt allemaal goed.' zei hij geruststellend tegen haar. Hij begon te varen richting vast land en hoopte dat hij op tijd was. Zachtjes beet hij op zijn lip van de zenuwen. Hij wist ook wel dat dit met het kind te maken had en niet goed was.

Vivi liet zich door Caidan naar zijn boot dragen en kon zichzelf niet weerhouden om zich prettig te voelen zo dicht bij Caidan. Maar ze was nu zo bezich met de hevige pijn in haar buik dat ze er niet heel erg op lette. Ze legde zichzelf zo neer in de boot dat het zo min mogelijk pijn deed. Ze beet hard op de binnenkant van haar wangen, tot bloedens toe. Ze maakte zich zo'n zorgen om haar kindje dat ze niets meer kon zeggen. Ze kreunde af en toe van de pijn maar zo min mogelijk omdat ze Caidan niet bezorgder wou maken dan dat hij al was.

Caidan vaarde met de boot naar het land. Hij was echt bezorgd maar probeerde zich rustig te houden voor Vivi. 'Het komt wel goed. Alles komt goed. Dat beloof ik..' zei hij en zo bleef hij een beetje kalmerend tegen haar praten, hij hoopte in ieder geval dat het kalmerend werkte. Hij parkeerde zijn boot goed en liep naar haar toe en tilde haar voorzichtig op. 'Het komt wel goed Vivi. Echt waar..' zei hij zacht tegen haar toen ze dichtbij hem was met haar gezicht. En drukte een kus op haar voorhoofd. Daarna hield hij een taxi aan. 'Naar het ziekenhuis en snel.' zie hij.

Vivi wou op dit moment dat ze gewoon veilig was. En dat haar kleine kindje ook veilig was. Ze kreunde nog een beetje toen er weer een steek door haar buik ging. Het werd steeds heviger. Ze had een van haar handen op haar buik liggen en hoopte dat het allemaal snel over was. Gelukkig was Caidan er nog. Anders had ze echt niet geweten wat ze had moetne doen. Nu pas besefte ze dat ze nooit in haar eentje een kind op kon voedden. Ze kon het gewoon niet. Ze had Caidan nodig.

WELK ZIEKENHUIS?
__

Caidan zette haar in de taxi maar bleef dicht bij haar zitten. Hij pakte een hand vast en streek er zacht over. 'Ik zal bij je blijven Vivi. Zolang als de Godin me toestaat..' zei hij zacht tegen haar. Hij wilde graag helpen, zou vast wel aan werk kunnen komen. Hij wist ook wel dat het zwaar zou worden maar het was voor zijn gevoel het allemaal waard. Hij wilde namelijk zo graag bij Vivi blijven. Hij miste haar veel te veel en dat was echt niet goed voor hem.

Vivi hield de hand van Caidan vast alsof dat haar laatste reddingsboei was. Door de pijn had ze niet door dat het heel hard in zijn hand kneep. 'Ik ben zo bang.' zei ze zachtjes. Ze was bang hun kindje te verliezen. Het was veel te vroeg. Over twee maanden was ze pas uitgerekend. Ze keek met een licht bezweet hoofd naar Caidan. Ze was blij dat hij bij haar zuo blijven. Maar was tergelijkertijd ook bang dat hij weer weg zou gaan.

Caidan liet haar knijpen. Hij had wel ergere pijn gevoeld. Zweepslagen deden veel meer pijn. Praktisch gezien kon Vivi hem alleen psychisch pijnigen. En dat vond hij veel erger. 'Het komt goed. Ons kindje is even sterk als jij. Jullie gaan het allebei redden. Echt waar. Beloof me dat jullie het gaan redden..' zei hij tegen haar. Ze moesten het redden. Hij beet op zijn lip. De chauffeur reed aardig hard want die zag ook wel dat er iets mis was.

Da tranen stroomde over Vivi's wangen. Van de pijn maar ook door de woorden van Caidan. Hij had hun kindje gezegd. Dat deed haar heel veel goed en gaf haar een ongelovelijke steun. 'Ik hou van je.' zei ze tegen hem. Ze kromp nog een beetje in mekaar van een nieuwe wee. Deze weer heviger als die ervoor waren geweest. Ze volgde nu ook redleijk snel op elkar. Het was niet een goed teken dacht ze zelf.