De eilandstranden- Stegiastan

Alani zag pas toen Kantavros dat zei dat haar been bloede. Ze was blij dat hji haar meteen hielp. ´´Alani´´ zei ze zachtjes met een glimlach. Ze sprak niet zo zacht omdat ze het wilde maar omdat ze het moest. Ze had tenminste nog een stem in tegenstelling tot haar zus. Rustig stond ze op en keek naar haar broek waar natuurlijk nu ook bloed op zat. Die zou ze zelf wel schoon maken.

"Nog eens sorry dat ik tegen je aan rende," zei Ken en er groeide een roos uit het zand. "En dat ging vanzelf." Hij glimlachte en duwde de roos weer de grond in. Waarom kwamen die bloemen toch altijd omhoog? Bij Zuza begreep hij het, dan was hij te blij om er mee bezig te zijn. Maar nu snapte hij er niks van.

´´Hindert niets hoor´´ zei Alani weer rustig en zact. Het was iet zo erg en hij zij teminste sorry tegen haar. Ze kende zef genoeg mensen die dat niet doen. Alani keeknaar de hand waar een blem in verscheen ze moest kort lachen om het gebeuren omdat het er raar uit zag. ´´Jij heb dus ook krchten´´ vroeg ze daarna niewschierig. Anders zou hij dat waarschijnlijk niet kunnen.

"Ja," zei Ken. "Wat kan jij dan?" Hij speelde met de golfjes die over het strand rolden. Soms werden ze groter en soms was het water volledig stil. Hij grinnikte en begon het water te vervormen. De golven werden paarden of honden. Hij vergat zelfs dat Alani voor hem stond en liet de paarden over het strand draven.

Eigenlijk wist Alani dat wel omdat hij net haar daarmee behandelt had. Maar ze had het al gevraagd en Kentavros was zo aardig om antwoord te geven. ´´Ehm lucht en metaal´´ zei Alani met een glimlach. Ze keek naar de paarden. Zo iets kon ze helemaal niet. Haar kracht lag meer in haar wapens. Automatisch keek ze even naar de katana. Het duurde nog wel even voordat die echt goed was.

"Cool," zei Ken. "Kan jij dan harnassen voor die paarden maken?" Hij keek met een schuin hoofd naar Alani. "Dat lijkt me wel cool, dan mist alleen de ridder nog. Ooit hoop ik een volledig waterleger te kunnen besturen, dan heeft een eventuele vijand niks meer te zeggen." Er scheen even een eigenaardig vuur in zijn ogen, maar dat was al snel weer weg.

Alani was verast toen Kentavros zei dat hij het cool vond. Al was ze met hem eens. Ze keek even naar de paarden en daarna verbaast naar Kentavros. ´´Ehm ik kan het wel maar niet zo snel´´ zei Alani waarschuwend. Natuurlijk kon ze wel een half harnas er op doen. Maar ze was een te precies persoon om dat te doen. Ze werkte liever hard aan een echt harnas met alle wapens erbij.

"Oke," zei Ken. "Jammer. Ik kom wel terug als je het kan." hij grinnikte en zijn gedachten gingen weer uit naar het waterleger. Hij zag helemaal voor zich hoe dat eruit moest zien, maar misschien was het handiger om dat met een aantal watermeesters te doen. Zelf kon je niet dood en het water kon steeds opnieuw gevuld worden.

´´Ik kan wel een harnas voor jouw maken als je wil´´ stelde Alani voor. Dat vond ze niet erg en dat zou makkelijk lukken als Ken dat wou. Al wist ze niet of het leger een harnas kon krijgen. Dat moest wel een belachelijk iets worden wat een echte smid nooit zou doen. Met een klein glimlachje keek ze hem aan. Waarschijnlijk zou hij het niet willen dacht ze zelf maar ze had het aangeboden.

"Nee, dat hoeft niet," zei Ken en hij stuurde een lange liaan uit de grond, die zich als een slang rond de borst en paardlichaamgedeelte van Ken kroop. "Daar zorg ik zelf voor," zei hij vrolijk. "En ik kan hem nog makkelijk opleuken ook." uit de lianen schoten allemaal orchideeën en andere tropische bloemen. "Hoe vind je het?" Hij stuurde de liaan weer van zich af en stuurde de slang de duinen in.

Alani keek naar Kentavros en wat hij ging maken. Persoonlijk vond ze dat het weinig zin had. Met een goede slag van een wapen of een schot kon je er zo door. Al was het praktisch om het wat af te remmen en je kon het snel maken. ´´Mooi´´ zei ze kort met een glimlach. Zelf was ze een te nauwkeurig iemand om te zeggen dat het een perfect harnas was. Maar de waarheid was beter.

Ken haalde zijn schouders op. "ik heb er nu nog niks aan," zei hij. "Maar ooit zijn ze sterk genoeg om als echt harnas te dienen." Hij maakte een poppetje van het water, dat driftig rond Alani begon te lopen. Ken glimlachte. Hij was net een kind, vond hij. Maar dat maakte niks uit, want dat was hij ook.

´´Veel succes dan maar´´ zie Alani met een glimlach. Ze hoopte voor hem dat het echt zo zou zijn. Al bleef ze waarschijnlijk heel lang op haar magere niveau zitten haar wapens waren meestal tenminste goed. Verbaast keek Alani naar het poppetje. Ze werd er duizelig van dus keek ze amar snel weer op. ´´Gelukkig bestaat die niet echt. Zo veel rondjes kan niemand nemen zonder duizelig te worden.

"oh, hij wordt wel misselijk," zei Ken en het poppetje viel in een plas water uit elkaar. "Zijn manier mo over te geven." Hetwater 'kroop' terug naar de zee. Ken keek omhoog. "Hee, de maan is vroeg vandaag," merkte hij op. "Er gaan leuke dingen gebeuren." Het normale centaursterren gebazel was naar boven aan het komen. Hij kon er niks aan doen. Zelf hoopte hij dat er nu geen eerste ster te zien zou zijn, dat betekende slechts op komst.

Alani moest lachen om het poppetje. Zo iets had ze zeker niet verwacht en vond het wel grappig. Al keek ze verbaasd naar de lucht toen Kentavros wat zei over de maan. Het klopte hij zat er al boven in de lucht. Alani was altijd benieuwd of de maan ooit veranderde of altijd gewoon bleef. Leek haar wel saai maar wel zeker. Ze snapte niet wat dat betkende dat er iets ging gebeuren. ´´Hoe zo gaat er wat gebeuren´´ vroeg Alani rustig.

"Stom, ik heb teveel gezegd," zei Ken tegen zichzelf. Maar eigenlijk maakte het ook niks uit, Alani zou de sterren toch niet kunnen lezen. "De centauren uit mijn kudde lezen in de sterren de toekomst af, ook al is het vaak erg raadselachtig, maar dat is toekomst altijd. Je kan er hele studies op volgen. Maar het mooie aan die van de centauren is, dat ze er nooit naast zitten." Hij glimlachte.

Alani keek Kenvastos verbaast aan. Hij kon dus de toekomst lezen door nar de sterren te kijen. Dat vond z echt gewldsig. ´´Wow kon ik dat maar. Het enigste talent dat ik heb is maar iets kleins´´ zei Alani als compliment voor Kenvastos. Eigenlijk waren er twee maar omdat ze haar stem niet meercht gebruiken rekende ze andere niet mee. Alleen wapens maken was ze goed in.

"Oh, iedereen heeft zijn eigen talent," zei Ken en hij bleef omhoog kijken. "En dat van mij wordt door veel andere niet gerespecteerd. Maar ik moet nu weer gaan, doei. Ik denk dat we elkaar nog wel eens tegenkomen." Hij draaide zich om en galoppeerde weg. even verderop draaide hij zijn borst om en zwaaide nog een keer naar Alani.

Alani knikte evn al snapte ze niet waarom mensen dat niet respecteerde. Toen Kenvastos zei dat hij weg ging zwaaide Alani ook naar hem. Daarna draaide ze om en veranderde ze in een roodborstje. Snel vloog ze verder half door het water half niet.

Jake zat op het strand voor zich uit te staren. Op het twee eiland van rechts had hij twintig jaar gewoond, samen met Spike. Het was een mooie tijd geweest en ze hadden het goed gehad, maar hij verlangde er absoluut niet naar terug. Want nu had hij Blaine en een beter huis. En hij was onvindbaar voor zijn ouders. Zijn vleugels staken achter hem strak naar achteren, omdat ze die richting uit werden geblazen door de straffe wind.

Vivi liep met haar armen om haar buik over het strand. Ze had een wit zomerjurkje aan wat om haar benen heen wapperde door de wind. Er liepen een paar tranen over haar gezicht die zoute sporen op haar wangen achter lieten. Ze voelde met de dag het kindje in haar buik groeien al zagen mensen nog neit dat ze zwanger was. Daar was ze blij mee. Er waren al zat mensen die haar hadden geadviseerd het weg te laten halen als Caidan niet terug kwam voor de volgende maand. maar ze wist dat ze dat niet kon. Want het was ook HAAR kind.

Jake keek even om zich heen en zag verderop een meisje lopen. Ze huilde. "Is er iets?' vroeg hij, al moest hij zich er eigenlijk niet mee bemoeien. Hij vond het ook niet kunnen om haar gedachten door te lezen, ze huilde al, daar moest niet nog meer bovenop komen.

Vivi keek even op toen ze een stem hoorde. Snel veegde ze haar tranen af. Ze had gedacht dat ze alleen was geweest. 'Nee niets.' zei ze snel. In de hoop dat de jongen haar niet echt had zien huilen. En eigenlijk dat hij ook niet door zou vragen. Maar aan de andere kant zou ze het verhaal ook wel graag aan iemand willen vertellen. Zodat ze het zelf kwijt was.

"Nee, er is wel iets," zei Jake koppig. "Anders huilen mensen niet. Maar misschien ben ik niet de geschikte persoon om te vertellen." Hij duwde een vleugel uit zijn gezicht en ging zitten. Hij keek weer naar het eiland waar dat armoedige krot stond. En nog steeds verlangde hij er niet naar terug.

Vivi ging met een zucht naast de jongen zitten. 'Je zult het toch niet begrijpen.' zei ze zachtjes. De jongens was zo te zien ook een Nephilim, iets wat voor haar niet echt gunstig was te noemen. Waarschijnlijk wist de hele Nephilimwereld al dat haar broer haar uit huis had gezet.

_______-
Whaha... haar broer heet ook Jake (zit ik serieus nu pas aan te denken)