Solight - Stegiastan.

Solight is een van de drie grote steden van Stegiastan. Het is een heel erg gezellige stad, er is bijna elke dag markt. Er staan vele huize en er zijn vele kleine steegjes Solight staat ook bekend om zijn vele kroegen. In Solight is het vaak erg druk en eigenlijk zijn de winkels open vanaf 's ochtends negen uur tot 's avonds 11 uur. En dan vooral de goedlopende. De oudere mensen vallen vaak niet zo op omdat die vaker in de buitenring wonen. Er is een groot marktplein in Solight en een muziekplein waar ook een fontein staat.

mensen: max. 20

Rue zat met een broodje in haar hand op de rand van de fontein, bij het muziekplein. Ze keek naar een groepje straatmuzikanten die wat aan het spelen waren. Het klonk goed, ze hield van muziek. Maar ze besloot dat ze maar weer verder zou gaan lopen. Ze nam een hap van het broodje dat ze net had gekocht. Na nog twee happen zou hij wel op zijn. Rustig stond ze op, eventjes langs alle straatmuzikanten lopen zou niet erg zijn. Ze zou ze misschien wat geld geven.

Caidan speelde een eind verderop, weg van alle andere straatmuzikanten, op zijn viool. Hij hield zijn ogen afwezig op de mensen gericht. Caidan hield niet zo van de andere muzikanten en speelde dus ook het liefste alleen. Caidan speelde dan ook meestal 's nachts. Caidan keek even naar het meisje met een broodje, aangezien hij vond dat ze er leuk uit zag. Maar dat vond hij al snel.

Rue nam even een klein hapje, waarna ze rustig verder liep, langs de straatmuzikanten. Ze deed een muntje bij een van de straatmuzikanten in het bakje, maar de rest vond ze niet heel goed. Ze liep naar een straatmuzikant verder op. Hij leek wat jonger dan de anderen, was knap en zijn muziek sprak haar aan. Ze at haar broodje op en bleef even een tijdje staan luisteren. Het klonk goed. Ze glimlachte toen ze haar broodje op had. 'Je speelt mooi.' Zei ze tegen de jongen.

Caidan heild het meisje in de gaten terwijl ze naar hem toe liep. Hij glimlachte toen ze zei dat hij goed kon spelen. 'Bedankt.' zei hij glimlachend. Caidan speelde rustig door, iets zachter zodat hij gewoon kon praten. Hij bleef rustig naar het meisje kijken terwijl hij glimlachte. Hij vond haar erg knap en dat vond hij leuk. Zo had hij tenminste wat om naar te kijken.

Rue glimlachte. 'Geen dank.' Zei ze en gooide het papiertje van het broodje in de dichtsbij zijnde prullenbak. Ze keek weer naar de jongen. Hij was leuk, ook wel groot, maar mensen waren nou over het algemeen een stuk groter. 'Speel je al lang?' Vroeg ze en deed haar handen in de zakken van haar jasje.

'Al zo'n acht jaar. Beetje bij beetje. Maar pas twee jaar echt volledig.' zei hij rustig. Ondertussen speelde Caidan verder. Hij glimlachte naar het meisje. 'Ik ben trouwens Caidan.' stelde hij zich voor. Hij keek naar het voor hem onbekende meisje. Caidan speelde een iets vrolijker liedje, dat vond hij mooier voor haar. Caidan glimlachte nog steeds.

Rue knikte en glimlachte lief. Ze luisterde even naar het volgende liedje. Het was mooi, vrolijk. 'En aangenaam, ik ben Rue.' Stelde ze zichzelf voor. Ze bewoog haar hoofd langzaam op het wijsje heen en weer, heel zachtjes, je merkte het bijna niet op. Ze wou eigenlijk gaan zingen, maar wist geen liedje op dat wijsje, dus bleef ze maar gewoon luisteren. Misschien zou ze het liedje wel verpesten als ze ging zingen.

Caidan glimlachte even liefjes naar Rue. 'Aangenaam.' zei hij glimlachend. Langzaam ging hij over in een van de bekendste liedjes die er ooit geschreven was. Hij zelf vond het altijd erg leuk om te spelen omdat er zoveel verschil in zat. Caidan was benieuwd of Rue het liedje kende en keek naar haar. Caidan vond het soms wel grappig als hij aandacht kreeg maar dit zoiets, da thij praatte en speelde vond hij altijd gezellig.

Het volgende liedje dat Caiden ging spelen kende ze gek genoeg. Raar dat ze in Daylin en Techaye blijkbaar toch ook dezelfde muziekdingetjes hadden. Het maakte haar eigenlijk niet zoveel uit en ze begon er rustig op mee te zingen. Ze zong hoog, maar niet schel, dus het klonk redelijk goed. Hoewel ze hier zelf niet helemaal zeker van was.

[Within temptation - Angels]

Caidan glimlachte toen Rue mee begon te zingen. Hij vond het echt heel cool klinken dus deed hij extra zijn best dat hij geen foute noot zou maken. Caidan bleef wel naar Rua kijken aangezien hij alle liedjes die hij speelde uit zijn hoofd kende. Inclusief deze. Caidan vond het leuk dat er eindelijk iemand zuiver meezong en dat ze het liedje kende, niet veel jongeren deden dat merkte hij soms, maar dat verschilde per plaats.

Rue zong het hele liedje mee terwijl ze hem aankeek. Hoewel ze soms even verlegen haar blik afwendde. Ze merkte toen het liedje op zijn einde liep, dat was wel jammer, maar het was leuk om zo gezongen te hebben, terwijl hij speelde. Toen hij afgelopen was stopte ze met zingen en glimlachte ze eventjes. 'Ik zong niet vals toch?' Vroeg ze voor de zekerheid.

Caidan glimlachte en stopte even met spelen aangezien hij lamme armen kreeg. 'Nee, je zong echt prachtig.' zei hij glimlachend waarna hij even door zijn knieen ging en zijn viool in de vioolkoffer deed en die dichtklikte waarna hij ging zitten op een verhoging van het plein en glimlachend naar Rue keek. Caidan glimlachte en hoopte dat Rue ook kwam zitten aangezien hij haar wel aardig vond.

Rue knikte eventjes. 'Gelukkig.' Zei ze met een opgeluchte zucht en liep naar de verhoging toe, waarna ze er naast Caidan op ging zitten. Ze deed haar handen uit haar zakken en legde deze op haar knieen. Ze glimlachte en keek hem eventjes aan. Daarna wendde ze haar blik af en keek het plein over. Je hoorde nog veel muziek van andere muzikanten. 'Kom je hier vaker? Ik ken het hier eigenlijk niet.' Vroeg ze hem, misschien kon hij haar het een en ander wijzen.

Caidan keek even rond. 'Nou, ik ben hier voor de tweede keer maar ken het al wel aardig. Meestal reis ik een beetje rond.' zei Caidan eerlijk. Hij keek naar Rue en had nog steeds een glimlachje op zijn lippen. Caidan merkte echt dat hij veel te lang niet met mensen gepraat had want hij had soms een beetje moeite met uit zijn woorden komen. Hj keek even naar zijn vioolkoffer.

Rue glimlachte en knikte. Het leek haar niet slim om te vragen waar hij vandaan kwam, want dan zou hij hetzelfde aan haar gaan vragen en moest ze gaan liegen. Dat deed ze liever niet, dus zei ze er niets over. 'Ik reis ook. Maar ik heb nog lang niet alles gezien.' Zei ze en hield haar hoofd een beetje schuin, dat deed ze gek genoeg altijd als ze iets jammer vond.

Caidan knikte. 'Ik ook niet. Ik kan pas sinds twee jaar reizen.' zei hij. Sukkel, dacht hij bij zichzelf. Nu kon ze natuurlijk vragen waarom en moest hij weer liegen. Hij haatte het als hij moest liegen maar wilde zijn adoptiefamilie niet zwart maken want odor hen had hij het toch zo goed zo kwaad overleefd. Caidan keek naar Rue vanuit zijn ooghoeken en daarna naar voren.

Rue keek opzij naar Caidan en nam hem eventjes in zich op. 'Kan ik vragen waarom? Of zal ik dat niet doen?' Vroeg ze en glimlachte even lief. Ze had hem wel zien wegkijken en ze was niet dom. Ze kon aardig goed mensen inschatten. Zij hield er ook niet van om over haar verleden te praten, dus ze kon het heel goed begrijpen.

'Doe maar niet. Dan hoef ik neit te liegen.' zei hij rustig. Caidan keek even naar Rue en bleef naar haar kijken. Hij had daar geen problemen mee aangezien Rue er leuk genoeg uit zag om naar te kijken. Caidan verdrong zijn herinneringen weer naar de achtergrond want ze bleven altijd paraat om hem triest te maken maar dat wilde hij nu niet. Caidan liet een warm briesje langsgaan.

Rue keek hem aan en knikte. 'Dan doe ik dat niet.' Zei ze met een glimlach. Het was slim van haar geweest om niet meteen te vragen waarom. Ze voelde het briesje, maar ging er niet door rillen, hij was warm. Ze bleef hem aankijken. Eigenlijk voelde dat helemaal niet ongemakkelijk, zoals het bij sommige mensen wel zou doen. Hij was aardig en knap, dus had ze er geen problemen mee.

Knap
--

Caidan glimlachte. 'Bedankt.' zei hij tegen haar. Hij liet het warme briesje rustig aanhouden, om de een of andere reden vond hij dat erg prettig. Caidan keek nog steeds naar Rue. Ze was echt een van de eersten die hij aardig vond sinds lange tijd. Caidan keek even weg maar al snel weer terug. Hij vond het prettig om met Rue te praten. Caidan glimlachte nog steeds.

Ja, knap -wbw
-

Rue glimlachte en kreeg blosjes op haar wangen. Dat had ze wel vaker. Haar vingers speelde met een gespje aan de zak van haar broek. 'Geen dank.' Zei ze zachtjes en keek even naar haar handen, waarna ze weer rustig terug keek. 'Hoe oud ben je?' Vroeg ze zich opeens hardop af, niet dat het haar heel veel kon schelen.

'Tweeentwintig. En hoe oud ben jij dan?' vroeg hij glimlachend terug. Het kon ook zijn dat hij drieentwintig was maar dat wist hij niet zeker. Misschien hadden zijn ouders verkeerd geteld. Dat kon natuurlijk ook. Caidan keek naar Rue. Hij keek even naar waar ze mee speelde maar daarna weer naar haar ogen en gezicht. Dat vond hij moest hij bekennen het leukste om nar te kijken.

Rue knikte. 'Ik ben zestien.' Zei ze, wat ze heel jong vond klinken vergeleken met zijn leeftijd. Maar dat moest niets uitmaken. Ze keek hem aan en begon nu pas echt op de details te letten van zijn gezicht. De kleur van zijn ogen bijvoorbeeld, of hoe de vorm van zijn gezicht was. Dat had ze altijd later bij mensen dat ze daar op ging letten. Maar hij had wel mooie ogen. Hij was zoiezo knap, had ze al besloten.

Caidan grinnikte even kort. 'Nu voel ik me oud.' zei hij als grapje want hij had een grote glimlach op zijn gezicht en een plagende blik in zijn ogen. Hij keek naar Rue en vond haar echt knap. Haar oogkleur was hem al eerder opgevallen en sprak hem echt aan. Caidan keek even weg, niet omdat hij zich ongemakkelijk voelde maar gewoon omdat hij haar niet zolang aan kon staren maar al snel keek hij weer terug.