Solight - Stegiastan.

Caidan gromde instemmend en ging iets rustiger lopen. Hij vond het geweldig om zo met Rue te rennen maar wist dat als hij terug zou veranderen rode wangen zou hebben van het blozen. Caidan sprong even over een paartreden heen aangezien de weg een beetje omhoog ging. Caidan gromde van vrolijkheid al wist hij niet zeker of dat eruit op te maken was.

Rue giechelde. 'Dit is leuker dan supersnel vliegen.' Zei ze hem en haar hand rustte nu zachtjes bij zijn hals. Ze glimlachte, ze vond dit echt leuk. En ergens begon ze Caidan ook leuker te vinden. Ze lachtte eventjes zachtjes. 'Is dat gegrom vrolijk? Denk het wel he?' Vroeg ze en glimlachte.

Caidan knikte met zijn kop. Hij keek schuin naar Rue en gromde nog eens instemmend. Hij was blij dat hij zich zo makkelijk in kon houden en alleen maar hoefde te grommen. Anders wist hij niet wat hij misschien gedaan had. Caidan voelde de hand van Rue en het voelde prettig. Vertrouwd.

Rue glimlachte. Het kon ook niet anders, dat had ze wel verwacht. Caidan was lief, in een middag is ze veel om hem gaan geven. In Daylin had ze nooit gehad dat ze iemand tegen was gekomen, en dat je dan zo snel een band met iemand kreeg. Maar Caidan was anders dan mensen uit Daylin. Ze streek hem langzaam over zijn vacht. 'Ik mag je wel Caidan. Je bent echt lief.' Gaf ze toe en bloosde even toen ze dat had gezegd.

Caidan zou helemaal rood geworden zijn als ze dat tegen hem gezegd had als hij nog mens geweest was. Hij gromde zachtjes aangezien hij verlegen was. Hij was blij dat Rue op zijn rug zat anders was hij haar weer kopjes gaan geven of was misschien zelfs terug veranderd. Caidan liep nu door een paar rustige straatjes omdat het op de hoofdweg drukken geworden was.

Rue glimlachte en wist eigenlijk eventjes niets te zeggen. Maar dat vond ze niet erg, het was niet echt een ongemakkelijke stilte. Ze had nog steeds blosjes op haar wangen, door wat ze daarnet had gezegd. Het viel haar op dat ze heel open was bij Caidan. Waarschijnlijk voelde ze zich gewoon op haar gemak. Zo was ze nooit bij haar tante geweest of bij haar nichtjes, die waren anders, ze dacht altijd dat ze haar minder goed begrepen. Ze keek af en toe eventjes rond, de stad onderzoekend.

Caidan stopte even. Hij keek naar Rue met de bedoeling dat ze even van hem af moest. Zijn dierenvorm putte hem soms uit al wist hij niet waardoor en jammer genoeg was dit zo'n moment. Hij hoopte dat Rue het begreep want hij wilde haar niet van zich af gooien, dat zou gemeen zijn. Caidan bleef dus gewoon stilstaan en keek ondertussen even rond. Hij was wel blij dat hij altijd met kleren terugveranderde, anders zou hij zich verschrikkelijk schamen. Caidan gromde zachtjes.

Toen Caidan stopte keek Rue hem even aan en knikte toen. Ze begreep het. Als zij soms vloog raakte ze ook vaak uitgeput, omdat ze langer in haar weervorm was. Ze ging voorzichtig van hem af en glimlachte. 'Je kan veranderen.' Zei ze met een glimlach en hield haar armen achter haar rug, zo stond ze wel vaker. Daar kon je haar typisch aan herkennen. Rustig wachtte ze.

Caidan ging op zijn achterpoten staan en veranderde zo terug. Hij haalde onhandig wat haren uit zijn gezicht. 'Hoi..' zei hij glimlachend. Het was fijn om weer te praten. Hij liep even naar Rue toe en keek naar haar. Hij boog naar voren. 'Jij bent ook erg lief.' fluisterde hij in haar oor. Hij keek haar even aan en ging weer recht staan. Het voelde fijn om weer op twee benen te lopen.

Rue glimlachte. 'Hai.' Zei ze, waarna ze begon te blozen. Ze keek eventjes naar haar voeten daarna keek ze weer op. 'Het was leuk.' Zei ze vrolijk en haalde even een hand door haar haren, ze was wel een beetje verlegen geworden, maar daar kon ze niets aan doen. Maar haar ogen straalde en zeiden meer dan genoeg, als ze even niet uit haar woorden zou kunnen komen.

Caidan glimlachte en kon niet voorkomen dat hij zelf ook een licht blos had. Hij keek even naar de grond en daarna naar Rue. 'Ja. Echt wel.' zei hij grijnzend. Hij had nog steeds wat rode wangen en kon niet verklaren waarom maar vond het niet heel erg. Hij straalde en had een grote glimlach op zijn gezicht terwijl hij naar Rue keek.

Rue glimlachte. 'Zullen we nog een stukje verderlopen of wou jij wat anders doen?' Vroeg ze aan hem en keek hem vragend aan. Ze veegde wat haren uit haar gezicht, maar zorgde er wel voor dat het niet achter haar oren zat. Ze keek even het straatje rond, hier was het rustiger dan in de andere straatjes. Dat was wel eventjes fijn.

Caidan glimlachte. 'Ik ken wel een mooie wensfontein. Hij wordt nog maar weinig bezocht maar hij is werkelijk prachtig. Zal ik hem laten zien?' vroeg Caidan aan Rue. Hij glimlachte vrolijk naar haar. Caidan vond de fontein echt prachtig en hij kon het water zo duwen dat het allerlei kleuren kreeg. En de fontein was nog redelijk groot oof. Ongeveer twee bij twee meter en hij stond op een overwoekerd pleintje.

Rue glimlachte en knikte. 'Lijkt me mooi.' Zei ze. 'Welke kant op?' Vroeg ze en keek even de kanten op. Ze keek hem vragend en stralend aan, met nog steeds die blosjes. Ze had veel fonteinen gezien in haar leven, maar ze waren altijd ietsje anders. En hier in Techaye waarschijnlijk nog anders. Ze glimlachte.

Caidan glimlachte. 'Deze kant op.' zei hij glimlachend en hij liep naar links. Het was een wirwar van steegjes die ze door zouden moeten maar hij had daar nooit een probleem van gemaakt. Hij vond het nog steeds jammer dat hij zo lang was maar zou het gewoon maar negeren. Het kwam vast wel goed. Caian had nog steeds een beetje rode wangen maar liet dat mar zo.

Rue knikte en begon achter hem aan te lopen. Ze trok haar tuniekje even recht en bleef naar hem kijken terwijl ze liep. Ze was niet bang om tegen iemand of iets op te lopen. Ze had een goed gehoor, ook omdat ze half kolibrie was. Ze glimlachte nogsteeds, die glimlach was waarschijnlijk een tijdje niet van haar gezicht af te krijgen.

Caidan glimlachte en sloeg rechtsaf en niet veel later nog een keer. Caidan was blij dat zijn lachspieren goed getraind waren anders had hij er vast last van gekregen zo lang als die lach op zijn gezicht bleef. Hij keek even om naar Rue en stak zijn hand uit. 'Ren je mee? Gaat een stuk sneller..' zei hij glimlachend en hij wachtte rustig op haar antwoord. Ze hadden toch alle tijd.

Rue glimlachte en knikte. 'Dat is goed.' Zei ze en twijfelde eventjes, maar pakte daarna zijn hand. Hij was vast ook snel, als hij zulke lange benen had. Maar zelf kon ze ook behoorlijk snel zijn. Als kolibrie vloog ze al heel snel, maar ze rende ook snel. Zijn hand was groot, maar niet zo dat het er raar uitzag. Ze grinnikte en wachtte tot hij zou gaan rennen.

Caidan glimlachte en begon te rennen. Eerst wat rustiger maar steeds een stukje sneller. Caidan kon dan wel snel rennen maar hield het niet heel erg lang vol. Hij was meer eensprinter dan een lange afstnadloper. Hij keek even naar Rue en glimlachte. Hij rende naar rechts en daarna naar links. Hij wist dat hij nog maar twee straatjes door moest.

Rue lachtte even en begon met hem mee te rennen. Ze kon hard rennen en had ook wel uithoudingsvermogen, dus dat was nu geen probleem. Ze keek Caidan af en toe aan, maar moest nu wel op de weg voor zich letten. Af en toe moesten ze een nieuw straatje in, maar na een paar straatjes zag ze de fontein en minderde ze vaart.

Caidan glimlachte en stopte toen hij bij de fontein aankwam. Het leek alsof het lot hem meezat want de zon deed het water glinsteren. En het weerkaatste mooi door de muntjes die erin lagen. Caidan glimlachte vrolijk. Hij keek naar Rue terwijl hij naar de rand liep en daar ging zitten. Hij keek van haar naar het water en glimlachte.

Rue stopte ook met rennen en liep achter Caidan aan naar de rand van de fontein. Ze zon scheen op haar gezicht, maar niet dat het irriteerde en ze glimlachte. Als het zonnig weer was kon ze meestal niets anders doen dan glimlachen, behalve als ze in een nare situatie zat. Ze ging naast Caidan aan de rand zitten en keek naar de fontein. 'Hij is mooi.' Zei ze.

Caidan glimlachte en keek naar Rue. 'Ja, hij is erg mooi. Je hebt geluk dat de zon erop schijnt. Dna is ie op zijn mooist. En demeesten geloven en zeggen dat hun wensen ook echt uitgekomen zijn.' zei Caidan glimlachend. Zelf had hij het nog nooit geprobeerd. Caidan keek naar Rue en hoe de zon een beetje weerkaatste in haar ogen. Het stond haar heel erg mooi vond hij.

Rue glimlachte naar hem en knikte. Ze grabbelde in haar zak naar een muntje. Ze gooide hem in het water en keek hoe hij zonk, waarna ze in haar hoofd haar wens herhaalde. Dat haar missie zou slagen, dat ze Techaye zou redden. Daarna keek ze hem weer aan. 'Kijken of het gaat lukken.' Zei ze met een lachje en keek naar zijn ogen. Een favoriet deel van zijn hele gezicht, ze waren erg mooi. Ze bloosde licht toen ze zo bleef kijken.

Caidan glimlachte. 'Ik hoop voor je dat het lukt.' zei hij glimlachend. Hij keek terug naar Rue en oten zij bloosde moest hij ook een beetje blozen maar hij keek niet weg. Caidan glimlachte een beetje en keek naar haa ogen. Ze waren prachtig net als de rest van haar gezicht. Caidan wist even niet wat hij nog meer moest zeggen.