berggrot- stegiastan

'Ik doe niks, je zal veel sneller zijn aangezien mijn benen moe zijn van de klim naar boven aangezien ik Leonardo in me draag. Behalve als ik mijn krachten zou gebruiken, dan zou ik je waarschijnlijk helemaal naar achter drijven. Maar ik ben geen moordlustig type. Anders had ik je allang wat aangedaan.' zei Aris rustig. Ze was maar half omgedraaid en nog steeds glimlachte ze.

"Oh, vandaar," mompelde Ken toen hij naar de te dikke buik keek. Toch zette hij geen stap meer dichterbij. Het water stuurde hij wel terug in de zak, maar zijn instinct stond het gewoon niet toe. Hij zuchtte, hij was gewoon een angsthaas, maar daar kon hij niks aan doen.

Aris grinnikte. 'Begrijpelijk dat je me niet helemaal vertrouwd. Zou ik ook niet doen als ik jou was. Niet omdat ik onbetrouwbaar ben maar omdat ik net als jij naar mijn gevoel luister. Eigenlijk ben ik meer mens dan tijger. Ik hou niet eens heel erg van vlees.' zei Aris ietwat droog.

Ken glimlachte en ging op een meter afstand met zijn voorbenen over de rand zitten kijken naar hij uitzicht. Hij dacht aan Zuza en al helemaal niet meer aan het meisje naast hem. Hij zag har in elke vogel die langs vloog. Je zou hem geobsedeerd kunnen noemen, al zou hij dat helemaal niet toegeven.

Ze keek even naar de jongen en keek daarna voor zich uit. Ze ging dit keer niet in op zijn gedachten, even niet. Dan kwam het ook zo over alsof ze niks wist om over te praten. Al wist ze ook niet echt zo snel wat te bedenken dus keek ze maar naar het uitzicht. Waarvoor ze immers ook gekomen was.

Ken zwiepte met zijn staart en zuchtte diep. De herinneringen aan Zuza waren verwarrend en hij had ze nu eigenlijk liever niet voor zijn geestesoog, Aris kon alles zien. Hij liet wat gras groeien en speelde er even mee. Tussen het gras kwamen madeliefjes uit de grond.

Aris zuchtte zachtjes. Ze wilde er gewoon niet over beginnen en ging uit zijn hoofd.Ze staarde naar het uitzicht en voelde Leonardo een zacht schopje geven. Ze keek even naar de madeliefjes. Natuur, dat was dus zijn tweede kracht, ze vond het een mooie rustige kracht. Soms beter als telekinese al was ze een stuk sterker geworden de laatste tijd.

Ken stond op. "Weet je, ik ga me toch in die grot wagen, kijken waar hij uitkomt," zei hij en hij draaide zich om. Hij liep de grot weer nin en kwam vier stappen verder. "Hatelijke figuren die er waarschijnlijk niet staan," zuchtte hij en hij zakte door zijn knieën, tot hij op de grond lag.

Aris keek naar Ken. 'Ga je nog verder? Want dan ga ik mee.. Als je dat niet erg vind. Ik ben best benieuwd naar wat er aan het einde is. Als er een einde is.' zei Aris glimlachend. Ze keek even rond in de tunnel. Ze stond nog niet op, maakte in haar hand een klein vlammetje en blies het naar voren. Eigenlijk was het blazen niet perse nodig maar ze vond het geinig. Ze zag nog geen einde waar het kleine vlammetje neerkwam en doofde.

Ken nam een handje aarde in zijn hand en liet er een lichtgevende paardenbloem in groeien, die doorgroeide tot een pluizenbol. Hij blies de zaadjes weg en allemaal gaven ze licht. Als ze de wanden of de grond raakten, kwam er meteen een nieuwe paardenbloem die de weg verlichtten. "Dat is al een stuk beter," zei Ken. "Zullen we?" Hij plukte de volgende paardenbloem en nam hem mee voor als ze aan het eind van het spoor zouden komen.

Aris glimlachte. Ze stond op en knikte. 'Natuurlijk.' zei ze glimlachend. Ze liep naar de jongen toe. 'Ik heet trouwens Aris.' zei ze glimlachend. Ze had zichzelf namelijk nog helemaal niet voorgesteld. Ze had even naar de zaadjes gekeken en keek nu voor zich uit. Ergens kreeg ze er adrenaline door, enmisschien was ze ook een beetje bang maar ze vond het vooral interessant.

"Kentavros," zei Ken. "Aangenaam." HIj begon te lopen. "Dit is veel beter," zei hij. "Niet alleen en het is niet donker. Ik vraag me af waar we uitkomen." Hij plukte een paardenbloem, want ze waren aan het eind van het spoor gekomen. De zaadjes vlogen al direct weer verder de grot in.

Aris knikte. Ze glimlachte. 'Vast wel bij iets en anders hebben we weer eens last gehad van gezonde spanning.' zei ze glimlachend. Ze keek naar de verte met een glimlach op haar gezicht.Ze keek even schuin naar Kentavros. Natuurlijk wist ze zijn naam al eerder. Al veel eerder, dat was het eerste waar ze naar keek meestal. Ze keek maar weer voor zich uit,

Ken plukte een paardenbloem tussendoor en hield hem bij zijn oor. "We komen bij een trap," zei hij tegen Aris. "Tenminste, dat zeggen de bloemen." Hij grinnikte, dit was de eerste keer dat hij met een bloem had gepraat. Het was maar een ingeving geweest, maar het was best grappig. Bloemen hadden een grappig piepstemmetje. Hij blies weer een aantal zaadjes vooruit.

Aris grinnikte. 'Ik wist niet dat bloemen dingen zeiden.' zei ze glimlachend. Ze kon ook niet met bloemen praten. 'Een trap. Interessant..' zei ze grijnzend. Haar nieuwsgierigheid was nu zeeer aangewakkerd en dat vond ze leuk. Ze had zin in wat afleidend avontuur. Dat had ze echt weer eens nodig naast alle heisa van de afgelopen tijd.

"Ik begin steeds minder te twijfelen aan het bestaan van dwergen," zei Ken. "Wie maakt anders trappen en naar beneden hangende punten? Stel je voor dat zo'n ding op je kop valt." Hij hield onwillekeurig zijn handen boven zijn hoofd.

'Hmm.. Misschien voor ongewenste bezoekers?' zei Aris als optie, doelend op de naar beneden hangende punten. 'En trappen zijn wel handig hoor.' zei ze glimlachend tegen Kentavros. Ze keek rond en bleef gewoon lopen zonder angst dat zoiets naar beneden zou vallen. Als het lot dat wilde dan wilde het lot dat.

Ken zuchtte en liep achter Aris aan. Hij bleef doorgaan met het blazen van zaadjes tot ze bij de trap kwamen, die naar beneden dook in een zwart niks. "Oh nee," zuchtte hij en hij huiverde. "Deze gaat gewoon de aarde in, helemaal naar beneden. We kunnen beter teruggaan." Hij voelde zich net een angsthaas, maar hij liep hier met een halve tijger door een grot, wat altijd domein van dwefrgen was.

Aris keek naar het trap gat.. 'Ik ga wel verder. Ga gewoon mee. Er zal je niks overkomen. Ik zal je niks doen. Alleen beschermen.. Is dat goed? of wil je echt liever terug?' vroeg Aris. Dan zou ze een andere keer wel terugkomen en naar beneden gaan als hij nu echt niet wilde. Het was natuurlijk zijn eigen keus en ze wilde hem nergens toe dwingen.

Ken snoof de lucht op. "Er komt frisse lucht uit dit trappengat, dus we komen ergens buiten uit," zei Ken. "Ik ga mee." Hij blies nog meer zaadjes naar binnen en begon aan de trap. Makkelijk ging het niet met vier poten. Hij grinnikte, niks dwergen, gewoon een lange tunnel of verstopplek voor iemand.

Aris knikte en liep achter hem aan. Ze keek vrolijk rond en herhaalde in haar hoofd de woorden van het slaapliedje dat ze van haar moeder had. Ze keek even naar Kentavros en glimalchte. Ze was benieuwd naar het einde. Ze hield van de spanning die zich opbouwde en de adrenaline die door haar bloed stroomde. Ze werd er altijd zeer vrolijk van.

Ken zuchtte en ging zitten. "Lopend gaat het niet," zei hij. "ik zie je beneden wel." Hij tilde zijn achterpoten op en gleed hobbelend naar beneden. Het deed best pijn en de trap was langer dan hij had verwacht. Hij landde na een lange trap in een aantal struiken, waar hij door kroop. "Au," zei hij, zodra hij weer in de open lucht stond.

Aris keek hemeven na en begon toen de trap af te lopen. Iets sneller dan dat ze eerst deed aangezien ze de trap niet kende. Naeen paar minuten kwam ze uit bij struiken waar ze door heen ging, ze bleef een paar keer haken en daarnakeek ze rond. Ze zag Kentavros al staan.

"Dat deed best pijn," zei Ken toen hij Aris zag staan. "Maar lopen ging echt niet." Hij glimlachte naar haar en stuurde de struiken op hun goede plek, zodat je helemaal niks meer van het gat zag. Hij wreef nog een keer over zijn achterste. "Nou, nu zijn we beneden," zei hij en hij liet een paardenbloem groeien.

Jio keek naar de lucht, naar de druppels water die naar beneden vielen. Ze zuchtte gefrustreerd. Door die stomme rotwond moest ze zelfs al bang zijn voor regen. Ze ging onder een stel rotsen staan om haar hand droog te houden. Haar schouder bleef wel droog door haar jack. Gelukkig had ze al geoefend met vechten, dat ging best, op een paar pijnscheutjes na. Liever pijn dan weerloos, dacht Jio. Ze liep nog iets verder de grot in, niet wetend hoe lang ze hier moest schuilen.