berggrot- stegiastan

´´Oke dan, gaan we maar snel´´ zei Fei met een glimlach die ze op zette. Ze keek om naar Kiyo en vond het niet een goed idee als hij ging veranderen. ´´wil je misschien achter op. Als tijger gaat het een stuk sneller´´ vroeg Fei beleefd aan hem. Ze vond het niet erg voor een keer iemand een rit te geven. Voora omdat Kiyo ook zo aardig was tegen haar.

'Dat lijkt me een slim plan. Zeker omdat ik anders waarschijnlijk voor mijn leven moet rennen.' zei hij met een kleine glimlach. Hij was blij dat ze hem dat aanbood. Hij had eigenlijk al gedacht dat hij helemaal in zijn mensengedaante naar beneden moest lopen. En dat was een behoorlijk eind.

Fe moest haar best doen om niet te grijnzen. Het zou heel raar zijn als ze hem naar ondere joeg. Snel keerde ze zich naar de zon en langzaam veranderde ze in een tijger. Ze schudde haar vacht uit. Het voelde zo goed om een tijger te zijn vond ze zelf. Daarna draaide ze om en liep ze naar Kiyo toe. Heel even streek ze met haar kop tegen ijn zij aan. Net als een te grote kat. Daarna ging ze recht staan om klaar te maken dat hij op haar ging zitten.

Kiyo keek een beetje ongemakkelijk naar de tijger die voor hem verscheen. Het was vreemd om bij het dier wie normaal op hem jaagde op de rug te gaan zitten. Maar hij herinnerde zichzelf eraan dat het Fei was endat ze hem niets zou doen. Hij liet even zijn hand over haar kop glijden en ging daarna op haar rug zitten.

Fei zag dat Kio zcih nog ongemakklijk voelde. Hij was geen hert dus ze zou hem niets aan doen. Eigenlijk was ze blij dat hij op haar durfde te stappen. Eerst begon ze rustig te lopen naar de zijkant om hem gewend te laten raken aan hoe het zit. Dalijk ging ze springen en dan kon hij er snel af vallen. Kort gromde ze om hem te laten weten dat ze weg ging. Daarna sprong ze hoog naar de volgende rots.

Kiyo moest even wennen aan hoe het voelde om zo te zitten maar dat ging snel. Hij schrok eerst een beetje van de grom maar begreep dat ze het goed bedoelde op het moment dat ze sprong. Hij hield haar goed vast zodat hij er niet vanaf zou vallen. Dat was wel het laatste wat hij wou.

Snel sprong Fei verder. Je zag dat ze zich goed voelde in deze omgeving en dat ze snel hir was. Al snel waren ze op de helft. Al hoorde je boven een luide grom van de andere tijgers. Kort keek Fei naar boven en graf een grom terug. Als teken dat ze ooit terug kwam. Daarna sprong ze weer verder naar onderen. Tot ze onder waren. Rustig wachte ze tot Kiyo van haar af was.

Kiyo was eigenlijk een beetje verbaast dat het zo snel ging. Als hij in zijn hertengedaante naar beneden had gemoeten had hij er zeker twee keer zo lang over gedaan. Hij stapte langzaam van haar af en keek daarna nog even naar boven waar de andere tijgers waren.

Toen Kiyo van Fei af was. Bleef Fei nog even in haasr lekker vacht zittten. Al wist ze dat ze niet zo mee moest dus veranderde ze uiteindelijk terug naar haar normale zelf. ´´Ze komen niet naar onderen. De moeder heeft net babys en daar kan ze ze goed beschermen al is jagen een ander probleem waar ik ze mee help´´ zei Fei glimlachend toen ze zag dat Kiyo naar boven keek.

'Gelukkig maar. Ik heb eigenlijk niet zo'n zin om voor tijgervoer te gaan spelen.' zei hij met een glimlach. Gelukkig waren ze niet al te ver van zijn huis dus konden ze er makkelijk heen lopen. Hij keek glimlachend naar Fei en vond het aardig van haar dat ze de tijgers hielp.

´´Geen zorgen als dat gebeurde zal ik je wel beschermen´´ zei Fei glimlachend. Kiyo was een vriend van haar en dat begrepen de andere tijgers meestal goed dat ze die dan niet mochten op eten. Al vonden ze het gek dat ze bevriend was met een hert. Ze keek hem glimlachend aan. ´´Zullen we maar gaan dan´´ zei ze vragend. Hij moest natuurlijk de weg wijzen want zelf wist ze het niet.

'Is goed. Het is niet ver hoor.' zei hij tegen haar. Het was ongeveer een halve kilometer lopen. Hij glimlachte naar haar en begon richting zijn huis te lopen. Hij vroeg zich af wat Fei zou vinden van het concert waar ze heen gingen. Het was niet iets waar ze lekker binnen zouden gaan zitten maar dat zou ze vanzelf merken.

Fei knikte kort. Het maakte haar weinig uit of het ver was of niet. Ze was gewend om kilometers te rennen zonder uit te rusten. Rustig liep ze achter hem aan. Ze wist dat hij rijk was dus een groot huis verwachte ze al. Al wist ze zeker dat het moeilijker werd als ze er voor stond. Maar dat zag ze dalijk wel.

(verder bij dat landhuis, jij begint ?)

uitgeput van het klimmen kwam Pit op een soort plateau uit, in de wand van de berg zat een gat, blijkbaar een grot. Pit vond het de perfecte plek on even uit te rusten van zijn lange klim, toen hij in de grot stond, bleek deze enorm te zijn, er was een trap omlaag, maar hij had niet voor niets dat hele eind geklommen, dus hij bleef op deze verdieping.

fei zat rustig in mensen gedaante te slapen in de grot. Ze was eigenlijk als tijger in slaap gevallen maar was al snel in slaap terug verandert. Toen ze voetstappen hoorde die de grot binnen kwamen keek ze op naar de onbekende persoon. Het was duidelijk een jongen al was Fei te slaperig om meer te zien. ''Hoi'' zei ze rustig terwijl ze overeind wam en in haar ogen wreef.

New
_________

Aris liep de grot in, ze was er al eens geweest. En ze wilde er graag nog eens heen voor het prachtige uitzicht. Natuurlijk was de weg zwaarder geweest dan voorheen omdat ze langzaam steeds dikker werd. Uitgeput pakte ze een flesje water en dronk hem halfleeg. Daarna ging ze aan de rand zitten en genietend keek, terwijl ze uitrustte en zachtjes neuriede voor Leonardo, naar het uitzicht. Een glimlach lag ondanks alles op haar gezicht.

Ken klom moeizaam omhoog. Met vier poten was het neit makkelijk een berg te beklimmen. Hij kwam bij een grot, waar hij een meisje zag zitten. "Hallo," zei hij emotieloos en hij ging voor de grot staan. Hij had niet zo'n zin om te praten, en ook niet om verder te klimmen. Dus waarschijnlijk zou het uiteindelijk op praten uitkomen.

Aris keek even naar degene die haar aansprak. 'Hoi.' zei ze vriendelijk en glimlachend terug. Ze keek even naar de centaurjongen. Aris keek daarna even voor zich uit, naar het uitzicht. Haar ademhaling had ze weer onder controle, dat vond ze wel fijn anders zag het er ook zo vreemd uit vond ze. Ze keek vanuit haar ooghoeken nog even naar de jongen maar daarna echt voor zich uit.

Ken liep de grot binnen. Na de eerste stappen bleef hij staan en schopte tegen een steentje, die onder luide echo's de grot inketste. Hij zuchtte, was hij echt te bang om een grot in te gaan. Het bleef het gebied van de dwergen en zijn kolonie had het niet zo op hen. Maar bestonden dwergen eigenlijk wel. Om zijn hoeven groeiden een aantal lichtgevende bloempjes.

Aris keek hem toch even na en haar blik bleef hangen op de bloemen. Ze waren erg mooi. 'Hoe zie je dan dat iemand een dwerg is?' vroeg ze rustig terwijl ze weer naar het uitzicht keek. Ze had natuurlijk naar zijn gedachten geluisterd, dat deed ze bij iedereen. Misschien was het onbeleefd maar zo zag zij het niet en dat was einde verhaal voor haar.

"Dat ze nooit groter zullen worden dan één meter," zei Ken. "En ze leven altijd onder de grond. En waarschijnlijk zijn ze maar een centaursprookje. Maar toch durf ik deze grot niet in." Hij grinnikte. waarschijnlijk was hij bang voor iets dat niet bestond, het was waarschijnlijk maar een mythe.

Aris knikte. 'Misschien is het goed om ergens bang voor te zijn. Als je nergens bang voor bent wordt je denk ik er arrogant en dan is dat je zwakte. Misschien is een angst wel goed. Dan wordt je niet hoogmoedig.' zei ze rustig. Ze keek even naar Ken. 'En ik geloof je wel hoor. Dat ze er zijn.. Ik bedoel, waarom zouden ze er niet zijn want wij zijn er ook.'

"Wat is er dan zo speciaal aan jou?" vroeg Ken. "Je bent een mens, de normaalste soort op deze planeet." Hij draaide zich om en glimlachte. Tenzij je van een andere planeet komt, dacht hij. Hij dacht weer aan Faith, hij bleef ervan overtuigd dat ze van een andere wereld kwam. Daylin.

'Ik ben maar half mens.' zei Aris. Ze schudde haar haren even aan de kant en haar staart die eerst in de donkere schaduw gelegen had liet ze bewegen. 'Ik ben een anthrotijger.' zei ze glimlachend. Ze keek naar de jongen. Ze hoefde neit te vragen wat hij was. Aris verborg soms haar oren maar haar staart kon ze vaak moeilijk verbergen.

"Oh," zei Ken. "aha." Hij vond het stom van zichzelf dat hij dat niet had opgemerkt. Hij ging een stap terug de grot in, instinctief. Hij bleef halfpaard. Hij stuurde een beetje water uit de waterzak op zijn rug. Het was voor hem een normale reactie op tijgers en andere roofdieren, maar hij hoopte ergens toch wel dat ze zich niet bledigd zou voelen.