De open plek in het bos-- tragio

De voor Desh inmiddels bekende witte pauw liep statig en nieuwsgierig richting het picknick kleed. Bij het kleed veranderde Gilian in een mens. "Hij is schitterend, Vampje," zei Gilian terwijl hij naar de baby keek. Een baby hoefde geen arrogantie of egoïsme te horen, vond Gilian en Desh hoefde hij ook niet meer te kleineren. Hij zuchtte. Dat hij die kleine nu zag, gaf hem nog meer de drang om aan Desh te vragen of hij peetvader mocht worden.

Leonardo keek met grote oogjes naar de mooie vogel die toen een jongen werd. Desh glimalchte en kriebelde de baby op zijn buikje "Leonardo, Dit is Gilian, al noemt papa hem lunch" zei Desh met een glimalch tegen de baby. Die lachte ook. Hij wiebelde emt zijn oortjes en Desh lachte en wiebelde emt zijn vleermuisoren. De baby kraaide van plezier. "Gilian, weetje, het ging nog maar net goed, met aris" zei hij zachter, al kon je neit ana zijn toon horen dat het serieus was. kleine leo hoefde neit te weten hoe serieus het was. "Aris en Leo hebben eht nog maar net gehaald" hij beet op zijn lip.

Gilian ging tegenover Desh zitten, tegen een steen die hij uit de grond liet komen. Hij gebaarde naar Leonardo. "Mag ik even?" vroeg hij. Hij pakte Leonardo op en nam hem op schoot. Hij kriebelde de baby onder zijn kinnetje en keek vertederd. "Wat was er dan aan de hand?' vroeg hij verschrikt aan Desh.

Desh haalde diep adem "HEt begon toen ik bij aris was, we hadden een beetje een discussie over het feit dat ik met Kiyo had gevochten" hij grijnsde even "En ze had zo'n last van buikpijn. voor de zekerheid gingen we naar het ziekenhuis, er bleek dat de navelstreng rond Leos nekje gewikkeld. Ze moest meteen naar de OK en ze werd onder het mes gelegd. Voor ze klaar waren heeft haar hart een paar seconden helemaal stil gestaan maar uiteindelijk ging het net aan goed" zei hij zacht.

Gilian trok een pijnlijk gezicht. "Maar gelukkig is alles goedgekomen," zei hij en hij keek nog steeds vertederd naar Leo. "Kan ik misschien peetvader worden?" Het floepte er in één keer uit, zonder dat hij er erg in had. Hij haalde zijn schouders op, wat maakte het ook uit. Hij kietelde Leo over zijn neusje en wiegde de baby zacht heen en weer.

Desh dacht even na "Nou, ik meot het er even met Aris over hebben" hij glimalchte. "Trowuens, ik en Aris wonen nu samen en zijn verloofd" hij glimlachte. "We wonen ergens in een klein dorpje"

"Gefeliciteerd," zei Gilian. "Maar dan zal ik maar niet meer gaan naar eht adres dat je mij hebt gegeven." Hij legde Leo terug op het kleed, maar hij hield zijn blik op het kleine wezen.

Desh doorzocht zijn jaszakken en krabbelde eht neiuwe adres op een stukje papier en gaf het aan Gilian "Alstu" hij grijnsde

"Dank je," zei Gilian en hij stond op. Even twijfelde hij, eigenlijk moest hij Desh vertellen over zijn afkomst, maar dat zou waarschijnlijk volledig verkeerd uitpakken.

Desh keek hem vragend aan "Wat is er met je afkomst?" Hij ging met ene hand door leonardos haar "Hoe ka het verkeerduitpakken? ik zal neit geschokt zijn of zo."

Gilian zuchtte. "Wel als je hoort dat ik een alien ben van de planeet Daylin.," zei hij. Het was er in elk geval uit. "Gestuurd met de opdracht om grondstoffen en informatie over hun vindplaatsen te zoeken." Was het eigenlijk wel slim om dit te vertellen. Hij hoopte vurig dat Desh nu niet keihard weg zou rennen. Maar aan de andere kant was dat zijn eigen schuld.

Rubin zat met zijn voeten in het water en zijn zwart-witte schoenen en sokken netjes naast hem neergezet langs het meertje en had zijn jas een stukje open, maar hij was klaar om de knopen met de snelheid van een raket weer te sluiten zodra hij voetstappen hoorde.

Lucid liep met een zwaard in schede over zijn schouder richting het meertje. Hij zuchtte. hij had vandaag de heledag mensen ontweken, wat best lastig was in zo;n klein dorpje. hij zuchtte nog een keer en ging aan de waterkant zitten.

Toen Rubin iemand had horen aankomen had hij zijn jas snel dichtgeknoopt, maar hij was er niet zeker van of de jongen die naast hem kwam zitten er niets van gezien had.

Lucis lette nauwelijks op de jongen naast hem en liet zich achterover vallen, met zijn oeten in eht water en zijn rug op eht gras. hij keek naar de lichte maan die al zichtbaar was in de steeds donkerder wordende avondhemel. Hij sloot zijn ogen en dacht na over zjn leven

Rubin was het gewend niet opgemerkt te woren en besteede er weinig aandacht aan, maar na eeen korte stilte zei hij toch "Hallo..."

Lucid draaide zijn hoofd opzij naar de vreemde jongen in de lange regenjas. "Ook hallo" zei hij monotoon voor hij weer omhoog keek. HEt was een vreemd joch dat daar naast hem zat, hij had bijna wi haar gehad en rode ogen. Hij had even kort een blik op het aura van Rubin geworpen, maar aangezien inge geen flauw idee heeft wat rubin nu is (verdrietig/blij/eenzaam) kon inge daar neit veel over tikken.

aangezien kim een idee had hoe rubin zich moet voelen, heeft inge dikke pech, net als Lucid toen Rubin nog even naar hem glimlachte, en er weer een stilte viel, wat moest je nou tegen een vreemde zeggen... meestal begon de ander te praten, dus die 'hallo' was al een hele grote stap van hem.

wauw ze hebben echt een inhoudelijk gesprek-dacht inge terwijl ze de reactie van kim las

Lucid keek naar de sterren en keek naar de verschillende sterrebeelden die hij had geleerd toen hij een jaar of 40 was geweesd. HEt vreemde was dat alle jongens waar hij toen hij klein was mee buiten voetbalde toen al een gezin hadden en hij even oud leek als hun kinderen. Hij wist dat dat eerst echt grappig was geweesd.

ja he, Lucid is echt heeeeeeeeeeeeeeel interessant....


Rubin wachtte even op de stilte, dit was voor het eerst dat hij moest praten in plaats van de vreemdeling... Hij tilde zjn voeten uit het water en trok zijn lak schoenen weer aan terwijl hij nadacht over iets om te zeggen,
kim begint nooit met praten dus heeft geen idee xp.

Lucid kon het neit laten wat te zeggen "Ik ben Lucid" zei hij monotoon terwjl hij verveeld en een beetje deprisief naar de lucht staarde. het water kronkelde om zijn voeten in plaats van dat zijn voeten gewoon boven het water hingen. hij vond dit gewoon prettiger.

Rubin keek om naar de jiongen, hij glimlachte, blij dat de stilte verbroken werd. "Aangenaam, Rubin..." zei hij met een flauwe glimlach en hij onderzocht hem nog eens goed. Het was heel warm en hij wilde dat hij alleeen was, zodat hij zijn jas uit kon doen en vrij kon zijn.

Lucid had besloten Rubin verder gewoon te negeren. hij was overeind gaan zitten en maakte ene klein aurabolletje. een soort tentakelachtige linten krulden uit het water en droegen het aurabolletje. Hij glimalchte en maakte er meer die ook vastgehouden werden door de tentakels. Hij bedacht automatisch dat bloemen van lelies het nog mooirr zouden maakten.

Rubin keek verwonderd naar de dingen die Lucid maakte, hij had geen idee wat het was, maar het was mooi..."Weetje wat het nóg mooier zal maken?" zei hij om de opnieuw ijzige stilte te verbreken.

Lucid keek verbaasd op omdat de jongen hem aansprak. HEt water sculptuurtje viel helemaal uit elkaar "Hoe bedoel je?" zei hij ene beetje aangevallen. Hij keek Rubin recht aan met zijn intense wat-moet-je-van-me blik.