De open plek in het bos-- tragio

Kiyo keek een beetje verbaast. 'Waarom zou ik je dan niet moeten zien?' vroeg hij verbaast. Zover hij wist was hij niet paranormaal. En daar was hij blij om. Hij keek nog eens beter naar het meisje maar kon niets vreemds aan haar ontdekken.

Mo ging naast de jongen zweven " Had u dat nog niet gezien dan? Ik ben dood, ik ben een geest, alleen paranormalen kunnen me zien..." zei ze zonder ook maar een zweem van een glimlach maar ze hield haar hoofd wel schuin, waardoor een paar verdwaalde plukken haar in haar gezicht gingen hangen.

Kiyo keek het meisje verbijsterd aan. Hij stond langzaam op en bekeek haar eens wat beter. 'Ik geloof niet dat je dood bent.' zei hij nog steeds verbijsterd tegen haar. Hij rijkte naar de plukken om die uit haar gezicht te halen maar hield toen stil. Als ze echt dood was kon hij haar ook niet aanraken.

"Slim van u, een geest aanraken brengt ongeluk weetje, al kan u ons niet echt aanraken...." zei Mo met één vinger tege haar lip, ze dacht na, kon iemand haar aanraken,als dat zo was, dan was ze niet dood, maar ze was wel dood, ze had haar licham zien liggen...

Kiyo strekte toch zijn hand nog iets verder en haalde de pluk uit haar gezicht. Hij was zeer verbaast dat hij haar haar uit haar gezicht kon vegen. Hij had eigenlijk verwacht dat hij door haar heen zou gaan. Maar ze was dus dacht hij geen geest. Dat kon gewoon niet.

Mo's ogen openden zich voor het eerst helemaal " Geesten zijn tastbaar! U heeft een geweldige ontdekking gedaan, meneer!" riep ze uit en ging weer staan, maar nog steeds zweefde ze " gefeliciteerd meneer, u heeft overtroffen wat de meesten mensen denken!" ze was buitengewoon vrolijk, maar snapte het zelf maar half.

'Noem maar Kiyo. En je bent geen geest. Dat geloof ik niet.' zei hij tegen haar. Hoe hard ze het ook riep ze was geen geest. Hij was niet paranormaal en geesten bestonden niet. Dat kon gewoon inet. 'Jij bent gewoon een meisje. En ik weet ook niet waar je die onzin van geest zijn vandaan haalt maar he tis niet waar.' zei hij nog steeds een beetje verward.

" u, meneer, u wilt uw hart niet openen voor de waarheid, ik ben dood, dan ben ik een geest, goedendag, meneer!" zei Mo, haar vrolijkheid was meteen verdwenen en haar ogen zaten weer half dicht. Ze keerde zich om en zweefde weer richting het bos, hoofdschuddend en iets mompelend over ongelovigen mensen.

Kiyo keek het meisje na. Ze kon hem niet zomaar achterlaten. Hij rende achter haar aan. Er nog steeds heilig van overtuigt dat zij geen geest was. 'Wacht'!' riep hij. Hij wou het honder procent zeker weten. Ze was niet dood dat kon niet. Hij kon niet met doden comuniceren dat wist hij zeker. Dus zij wa sniet dood. Een andere verklaring had hij gewoonweg niet.

Faith sprong hijgend tussen de bomen door. Ze was weer eens bezig met 1 van haar trainingen terwijl ze gelijk haar schietoefeningen deed. Ze snapte op sommige momenten niet waarom ze het deed, hier in Techaye had ze nog geen enkele schietpartije gehad. Het was eigenlijk een best wel een saai leven hier. Toch had ze het gevoel dat het ooit van pas kon komen, en het was gewoon een fijne ontspanningsmanouvre.

New
____

Aris had net een tijd lang gewandeld en zat nu tegen een boom aan uit te rusten. Ze wandelde altijd graag en wilde daar geen verandering in brangen door de zwangerschap. De laatste dagen lag er continue een glimlach op haar gezicht. Gewoon omdat de woorden van Desh in haar hoofd bleven dreunen. Hij zou bij haar en het kind blijven. Ze werd er zo vrolijk en trots van. Ze nam een slokje water en keek glimlachend rond.

Kiyo liep door het bos. Hij wist niet waar hij was en het maakte hem ook niet uit. Het leven had voor hem toch geen zin meer. Zijn ogen waren rood door het weinige slaap, veel alcohol en het huilen. Hij was echt een wandelend lijk. Zijn huid was bleek. De enige rede waarom hij bleef leven was de woede die langzaam bezit van hem nam en dan ineens omsloeg naar verdriet. En dna weer veranderede in woede.

Aris neuriede zachtjes een slaapliedje van vroeger en keek even omhoog naar het beetje lucht dat ze kon zien. Het was een prachtige dag. Ze nam nog een slokje water en streek haar jurkje glad. Ze moest nog steeds een keer naar de winkel voor grotere broeken. Als het zo snel door ging.. Ze kon haar skinny jeans broeken al niet meer aan. Toch maakte haar dat niets uit.

Kiyo liep door. Hij voelde dat de alcohol van een paar uur geleden al uit begon te werken en de werkelijkheid kwam steeds meer terug. Al probeerde hij dat zoveel mogelijk tegen te houden. Hij wou het niet weten. Plots kwam hij bij een openplek aan. Hij keek terug en zag een stukje verder Aris zitten. Hij probeerde om te keren maar doordat hij zoveel alcohol in zijn bloed had viel hij om en kwam hard terecht op de grond. Hij vloekte hard.

Aris hoorde inens een soort harde knal. Ze stond zo snel mogenlijk op en schrok toen ze zag dat het Kiyo was. Ze stka haar hand uit om hem overeind te helpen. 'Gaat het?' vroeg ze bezorgd aan hem. Het klonk namelijk pijnlijk. Ze rook een beetje de geur van alcohol en vroeg zich gelijk af hoeveel hij dronk. Aris glimlachte alsnog vriendelijk naar hem. Ze ahd hem al een tijdje niet gezien.

Kiyo kreunde. 'Ik hoef je hulp niet.' snauwde hij haar toe. Hij liet haar hand voor wat het was en stond zelf op. 'Ik hoef helemaal niets van jou.' zei hij daarna boos. Hij was nog wankel van de alcohol en hij sprak met een dubbele tong dus waarschijnlijk kon ze er niet heel veel van maken van wat hij zei. Maar dat maakte hem neit uit.

Aris schrok een beetje van hem en door haar telekinese snapte ze helemaal wat hij zei. Ze beet op haar lip. 'Kiyo, ga zitten alsjeblieft je bent zo dronken als wat.' zei ze bezorgd tegen hem. Ze bekeek hem even maar bleef wel een halve meter van he afstaan. Hij klonk echt kwaad. Ze vond het niet goed dat hij zoveel dronk want dat rook ze wel en ook merkte ze het aan hem.

IUk voel me nu echt schuldig...
______________-
'Ik ben helemaal niet dronken.' zei hij kwaad. Hij keek boos, heel boos naar Aris. Zij was degene waarom hij nu zo was. Het was allemaal haar schuld. Hij kon er gewoon niet tegen. Hij wankelde op zijn benen. Mischien was het toch een slim plan om te gaan zitten maar hij deed het niet odmat Aris het had gezegd.

Nou en.. Laat hem lekker boos worden.
____________

'Kiyo je bent zo bezopen als wat. Ik ruik het toch..' zei ze rustig en nog steeds bezorgd. Zijn gedachten deden haar pijn. Veel pijn. Ze keek naar hem en daarna even weg en probeerde ze te negeren. 'Ga alsjeblieft zitten. Straks val je nog een keer verkeerd.' zei ze bezorgd. Ze keek naar hem en beet op haar lip. Aris wilde dat hij luisterde maar kon hem niet dwingen.

´En wat zou jou dat uitmaken!´ schreeuwde hij. ´Je bent gewoon egoisties en een trut. Je speelt met andermans gevoelens en het maakte je allemaal niets uit!´ schreeuwde hij met dubbele tong. Uiteindelijk ging hij toch zitten omdat zij benen het niet hielde en hij keek heel kwaad naar haar.

Aris keek naar Kiyo. Ze bleef staan. 'Hoe durf je dat te zeggen! Als het me niks zou uitmaken had ik de deur wel dichtgelaten toen. Dan had ik je nu wel laten liggen. Gewoon genegeerd dus waag het niet om zoiets te zeggen!' zei ze. Ze werd kwaad van Kiyo maar meer verdrietig. Hij kon veel van haar zeggen maar dat niet. Het maakte haar namelijk wel uit.

Kiyo keek haar vol ongeloof aan. 'O daarom ben je nu zeker zwanger van een ander. Omdat je zoveel om mij gaf. Klinkt heel geloof waardig hoor!' schreeuwde hij naar haar. Hij was boos en ergens voelde hij zich opgelucht dat hij nu gewoon boos op haar kon zijn. Toen ze het hem had verteld was hij alleen teleurgesteld en verdrietig geweest maar nu was hij echt kwaad op haar.

Aris keek hem aan. Ze had de neiging om hem de huid vol te schelden. Ergens had hij gelijk. Maar dat ze vreemdgegaan was betekende niet gelijk dat ze niet om hem gaf. Ze keek naar Kiyo. 'Dan geef ik niet om je. Ook goed, als jij dat liever hebt.' zei ze terwijl ze haar stem in bedwang hield. Net als de rest van haar lichaam. Haar gezicht was neutraal,zelfs haar houding.

Op een of andere manier maakte haar reactie Kiyo nog bozer. 'Tuurlijk heb ik dat niet liever!' schreeuwde hij hard. Hij wou weer opstaan alleen lukte dat niet waardoor hij weer viel. De alcohol maakte van hem een verlamde gek die ontzettend boos was op de persoon waar hij ontzettend veel ven hield. 'Je bent gewoon egoisties en geef alleen om jezelf!' schreeuwde hij daarna nog een keer machteloos.

Aris keek naar Kiyo. 'Ik geef niet alleen om mezelf. Ik geef om jou. Ik geef om mijn familie en andere belangrijke mensen. Je bent niet jezelf..'mompelde ze. Het laatste zinnetj heel zachtjes. Ze gaf om hem, heel veel zelfs. Maar op het moment was een beetje bang voor hem. Wat de alcohol met hem deed was niet goed. Ze beet op haar lip en keek even naar haar spullen. Net was ze nog zo vrolijk en blij.