De open plek in het bos-- tragio

Faith voelde de pijnscheut n haar hoofd, eerst dacht ze dat het aan de wond van haar arm lag, snel legde ze haar vingers op de plek in een poging het te verkoelen. Iets wat natuurlijk niet lukte, toen voelde ze de scheut duidelijker. Hard beet ze op de binnenkant van de wang om het te negeren, hijgend mikte ze ng een regen op April af.

April merkte aan Faith wel dat de pijnscheut harder was aangekomen dan dat April had bedoelt. Ze was dus sterker dan ze dacht dat moest ze goed in haar hoofd houden. Ze probeerde ook deze regen met vuur af te weren maar het ging niet helemaal goed en er kwamen een aantal van de scherven kwamen in haar arm. Het waren er teveel om ze er nu meteen uit te trekken dus liet April ze zitten. Ze stuurde nog vier bollen vuur op Faith af maar ze waren een stuk zwakker doordat ze haar kracht al zoveel had gebruikt iets wat ze niet was gewend.

Faith zag hoe de metalen pijltjes zich in de armen van April boorde. De vier bollen zag ze dit keer wel tijdig aankomen, eindelijk wist ze wat ze met haar vliegkrachten aankon. Ze liet zich de lucht in gaan, voldoende om elke bal te ontwijken. In haar oofd bedankte ze Usui voor het vele lviegn van hen samen, anders had ze nog enkele pijnlijke bollen gehad. "Stoppen?" hijgde AFaith naar April, ze wilde haar niet nog eens raken omdat ze wistdat scherven in een arm pijnlijk waren, je kon ze er niet zomaar uitrekken, je wist maar nooit of het een gevaarlijke ader geraakt hadd.

April hijgde zelf ook lichtjes. 'Graag.' zei ze. Ze keek even naar de scherven die in haar arm zaten. Dat zouden waarschijnlijk leuke littekens worden als ze het niet goed behandelde. Ze trok ze er een voor een uit en branden de wondjes dan dicht. Sommige scherven zaten redelijk diep in haar huid. Ze zou de brandwondjes die ze nu had straks wel behandelen met haar zalf. 'Je bent goed.' zei April toen tegen Faith.

Faith liet zich zakken terwijl ze haar arm bestudeerde. Notitie voor haar zelf: Kijk uit voor vuurbalen, "Nou jij bent ook zeker niet slecht." grinnikte ze. Waarom ze half moest lachen wist ze niet, misschien omdat ze beide buiten adem waren na een gevecht dat misschien nog net 5 minuten geduurd had. Uit haar rugzak die ze op de grond had gegooid haalde ze een fles water, waarvan ze de helft over haar huid gooide.

April glimlachte. Ze had immidels alle scherven uit haar lichaam en stond op. Ze pakte haar tas en liep toen weer terug naar Faith. Ze zocht even wat in haar tas en gooide toen een potje zalf naar haar toe. 'Als je dit op je huid smeert gaat het snel weer beter.' zei ze tegen haar. Het was gewoon goede brandwondenzalf die ze altijd bij zich had want ze wou zichzelf ook nog wel eens verbranden. Zelf pakte ze een flesje water en dronk dat voor de helft leeg.

Behendig ving Faith het potje op "Bedankt." zei ze oprecht terwijl ze het potje opendraaide en wat van de verkoelende zalf op de wond smeerde. Ze wilde dat ze wat voor April meegenomen had, maar het enige wat ze bij zich had als ze haar krachten niet onder controle kon houden was een haarborstel voor het geval d'r een tornado uit de hand liep.

April glimlachte. Ze hoorde nog steeds de gedachten van Faith. 'Maakt niet uit hoor, ik overleef het wel.' zei ze daarom tegen Faith. Ze was het gewend om een tijd met wonden rond te lopen en zo erg was ze nu ook weer niet gewond geraakt. Al voelde ze het wel in haar arm maar dat zou ze over een paar dagen waarschijnlijk ook niet meer voelen.

"Gebruik jij je krachten vaak?" vroeg Faith na een tijdje, ze had het potje zalf weer dichtgedraaid en voelde verrukt hoe de brandende pijn langzaam leek te verdwijnen door de koele zalf. Even draaide ze het potje rond in haar hand waarna ze hem soepel terug, richting April mikte.

April ving het potje handig. 'Meestal niet. Wapens zijn vaak wat makkelijker.' zei ze toen. Ze vond zelf dat ze ngo niet totaal op haar kracht kon vertrouwen dus was het voor haar handiger om haar klussen af te handelen met haar wapen. Al had ze dan wle een hoop zooi om op te ruimen want ze mocht geen sporen achter laten. Toch was dat makkeliker. 'En jij?' vroeg ze Faith toen terwijl ze zelf haar wonden ook insmeerde met de zalf.

"Hetzelfde, ik houd van m'n wapens." April had haar pistool toch al in d'r hand zien liggen toen ze de kogels erut haalde. Dat herrinderde haar eraan dat ze er de kogels weer terug moest in stoppen. Dat deed ze dus ook gelijk. Ze vormde met haar krachten nieuwe kogels en stopte ze erin. Zo, dat was eer gedaan.

April knikte. 'Hoe kom je daaraan?' vroeg ze toen aan faith. Ze wist dat je er niet zomaar aan zou kunnen komen, dus of ze had hem net als haar gestolen of ze had hem gekregen voor een bepaalde klus, zoals haar vader. Ze zag dat het wapen van Faith waarschijnlijk wel wat beter was als dat van haar maar heel veel verstand had ze er niet van.

"M'n werk." zei ze vaag. Al was het de waarheid. Ze gleed met haar vinger over het donkere metaal dat leek te glanzen in het late zonlicht, waarna ze hem wegstopte. Het wapen had ze nog in Daylin gekregen, het was voor haar werk geweest. Wat niet altijd evenveel daglicht kon verdragen, nu had ze hem voor d'r nieuwe baan nodig.

April knikte. Faith was er tenminste op een eerlijke manier aan gekomen, tenminste daar ging ze vanuit als het voor haar werk was. Heel anders dan hoe April aan haar wapen kwam. Ze liet haar hand snel in haar zak glijden en klikte het ding zonder te kijken weer in elkaar. Ze wist niet hoe Faith erover zou denken als ze haar gestolen wapen zou zien dus hield ze hem zo onopvallend mogelijk in haar zak.

Natuurlijk hoorde Faith de klik van het wapen haar, ze keek haar kort met een vragende blik aan. Maar schonk er verder geen aandacht. Op het moment was ze niet in functie en had ze geen zin om er op in te gaan. Eigenlijk viel de baan tot nu toe behoorlijk tegen, af en toe een paar oefeningen en een simpele missie waar nog geen schot gelost was, op een paar losse flodders na.

April had wel door dat Faith de klikken van haar wapen had gehoord. Maar dat was dan zo en zolang zij er niets over vroeg hield April wijselijk haar mond over het ding. Ze pakte haar tas en rommelde er even in. Daarna viste ze er een pakje sigarette uit. 'Jij ook een?' vroeg ze terwijl ze het pakje voor de neus van Faith hield.

Faith keek even naar het pakje sigaretten dat voor haar gehouden werd. Ze glimlachte even kort maar schudde haar hoofd "Nee dankje, ik rook niet." gaf ze toe. Eigenlijk hield ze gewoon niet van de rook, het werkte haar teveel op de longen, dat lag misschien aan haar krachten. Dat ze teveel lucht inademde ofzo. Ze had eigenlijk geen idee.

April haalde haar schouders op. 'Maakt niet uit.' zei ze met een glimlach. Ze plaatste een sigaret tussen haar lippen en stak hem voorzichtig aan met haar krachten. Ze zoog de rook naar binnen en liet hem toen in rondjes weer naar buiten in de lucht vervliegen. 'Ik heb er soms gewoon eventjes eentje nodig.' zei ze rustig tegen Faith. Ja ze was verslaaft aan sigaretten maar het maakte haar niet veel uit. Het smaakte lekker en gaf haar een goed gevoel.

Faith knikte als reactie, als het wel had uitgemaakt dan zou het haar nog niks kunnen schelen. Ze nam nog een slok van het water dat nu bijna geheel op was. Wat maar goed ook was, want ze had geen zin meer om met een halflege fles te sjouwen. Ze dronk het laatste beetje leeg en stopte de lege fles in haar rugzak. Eigenlijk zou ze zo weer eens verder moeten gaan, maar het was ook wel gezellig om even een praatje te maken. Al had ze geen idee waarover.

New
______________
Æthelu vloog op vijf meter hoogte tussen de bomen door. Hij ontweek ze allemaal terwijl hij probeerde steeds sneller te gaan. Hij landde even en veranderde toen in een wolf. Daarna vloog hij weer verder, maar nu net boven de grond. Zo zou het hopelijk lijken alsof hij gewoon keihard rende. Alhoewel hij zich afvroeg of het iemand voor de gek zou houden.

Ook Rue vloog. Maar dan als het kleine vogeltje dat ze was, de kolibrie. Snel vloog ze tussen de bomen door, ook al wist ze niet helemaal waar ze heen wou. Ze had een jongen in een wolf zien veranderen en daarna vloog hij bijna. Het kon niet anders dan dat hij krachten had en ze vond het interressant. Vooral het feit dat hij een weerwolf was, dat vond ze gewoon heel gaaf.

Æthelu vroeg zich af of hij uiteindelijk de geluidsbarriere kon doorbreken met zijn kracht. Hij hoopte wel, dat was een stuk sneller dan dit. Hij stopte en landde, waarna hij weer in een jongen veranderde. Hij ging in de lucht zitten en vloog omhoog naar een tak. Daar landde hij op en hij schoot bliksemlinten op de boom voor hem af. Daarmee tekende hij een simpele schets van zijn huis.

Rue moet uitkijken dat ze niet geraakt werd door bliksem en bleef even achter de jongen vliegen. Zou ze hem laten schrikken door opeens te veranderen in een mens, nee, zo gemeen was ze niet. Ze floot even duidelijk en helder een wijsje. Zodat hij haar als vogeltje zou zien en zich misschien niet meteen dood zou schrikken.

Æthelu hoorde een vogel fluiten en keek waar het geluid vandaan kwam. Hij zag een kolibrie en glimlachde. Hij stak zijn hand uit, zodat het diertje misschien erop ging zitten. Hij vond het wel leuk, een vogel. Hij keek nog even naar de tekening en liet toen een grotere bliksembol de tekening verbranden. Gelukkig ging de boom niet de fik in.

Rue vond het lief dat hij zijn hand uitstak en had de neiging om erop te gaan zitten. Maar dat deed ze niet. Een seconde later stond er een mens. Ze haalde een beetje verlegen een hand door haar haren. 'Hi.' Zei ze en grinnikte om haar eigen verlegenheid. Waarschijnlijk was het omdat niet iedereen verwachtte dat ze ook nog een mens was, of misschien om iets anders.