De open plek in het bos-- tragio

Aris knikte. 'Nee, ik ben niet vergeten dat je mijn gedachten kan lzen. Niet dat z eheel veel denken.' zei Aris tegen hem. 'Maar ik weet niet of dat verstandig. Kiyo maakt zich dan weer veel te veel zorgen en ik heb Gilian weken geleden nog gezien. HIj deed normaal, volgens mij omdat Leo erbij was..' zei ze als geheugensteuntje tegen hem. Ze wilde niet naar anderen toe. Ze.. Ze wist wel dat het ooit vanzelf goed zou komen. Al moest ze haar leven faken.

Desh speelde nog steeds met een van haar oren. "Aris, ik denk dat omdat hij in de zevende hemel is hij zich nog geen zorgen maakt. Maar als je nooit meer wat van je laat horen doe je hem geen goed. En jezelf ook neit. Ik weet dat je hem nu aleen als een vriend ziet. maar wel een hele goede. Ik denk dat het je veel goed zal doen als je een keer wat voor jezelf gaat doen. Ik kan ook op Leo passen hoor. Je moet jezelf een keer verwennen meisd."

Aris trok haar benen op en legde haar armen eromheen. 'Ik weet het niet.. Ik weet het echt niet..' mompelde ze tegen een onzichtbare persoon. Ze dacht aan vroeger, ineens schoot ze namelijk terug. Toen had ze ook zoiets gehad na dat ene nieuws. (Whieeh, Flashback)
"Aris.. Pak even de post wil je?" Klonk de stem van een gebroken vrouw die fris probeerde te klinken. Een jong meisje van ongeveer tien zomers oud stond op. Met een dromerige glimlach liep ze naar het postvak. Ze pakte alle ingepakte brieven maar zag een geopend papier liggen. Ze ging op haar tenen staan en beet op haar lip maar wist hem te pakken te krijgen. De amberkleurige ogen van het meisje schoten over de brief heen. Einde. Ze liet de brief vallen en rende snel terug naar haar moeder en gaf haar de post. Daarna ging ze bij het vuur zitten en staarde er met een wezenloze blik in. Dagenlang ging dat door. De wezenloze lege blik. Dokters uit de verre omtrek kwamen maar niemand kon haar helpen. Tot ze gewoon op een ochtend haar ogen opende en weer vol leven zat en alles vergeten leek te zijn. Niemand sprak er ooit weer over, bang voor een terugval..
Aris staarde voor zich uit. Ze mompelde dingen zonder geluid. Ze had zo'n brief gehad. En ze had hem gelezen maar daarna verbrand en verdrongen uit haar gedachten. Dat dacht ze tenminste.

Desh keek op "Aris..." was alles wat hij mompelde "Aris....wil je me vertellen wat dat was of...." hij ging een beetje verzitten en zat nu tegenover haar. Hij pakte haar beiden handen vast en wreef met zijn duimen over de ruggn van haar ahnden. Hij keek haar aan. Hij hoopte zo ddat ze het hem zou willen vertellen, dan kon hij haar misschien helpen, of er tenminste voor haar zijn.

Aris keek met lege ogen naar Desh. 'Ze willen Leo..' zei ze zachtjes. Het leek alsof ze zijn handen niet eens voelde. Alsof er een glazen wand om haar heen zat. Aris wist nooit precies wie ze waren geweest alleen dat ze na die brief haar oudste broer nooit meer gezien had. Ze wist dat ze Leonardo wilden. Hij was haar eerste zoon. Ze mochten hem niet krijgen. Ze zou haar leven voor hem geven. Aris keek om zich heen. Ze konden overal zijn. Daarom sliep ze nauwelijks meer, en had ze geen honger meer. Haar ademhaling was trillerig. Alsof ze elk moment kon gaan huilen.

Desh kon haar gedachten makkelijk lezen. Hij kreeg een brok in zijn keel. Gelijk sloeg hij zijn armen om haar heen en knuffelde haar "Rustig maar aris. Ik en Leo zijn veilig. Ik zal wat vakrer op Leonardo gaan passen, goed? dan kan jij rustig slapen." zei hij zacht terwijl hij een beetje troostend over haar rug wreef

Aris keek naar Desh. Ze schudde haar hoofd. 'Nee.. Nee ik wil niet slapen..' Sputterde ze tegen. Dan zouden ze juist toeslaan ondanks dat Desh er was. Ze keek naar hem. Er brak iets in haar. Ze hoefde niet et huilen maar haar stemming en wat ze uitstraalde ging van bezorgd naar afstandelijk, koel misschien was het beste woord wel licht depressief. Dit kon ze niet hebben. Leonardo mocht niet weg. Ze beet op haar lip en keek even naar het gras en daarna naar Desh. Ze wist dat hij alles zou doen om leo te beschermen maar ze was nog steeds bang.

Desh zijn blik werd hard. hij wilde haar neit laten zioen dat ze hem alen maar pijn deed. dat hij zich echt afschuwelijk voelde "Aris, als jij ons gezin beschermd gaat eht neit werken, liefje je slaapt amper je eet amper. Dit is neit gezond" zei hij vbezorgd "Aris. desnoods geef ik je slaapmiddel. als je neit snel een keer gewoon rust dan stort j nog een keer in"

Aris keek naar hem. 'Ik kan niet slapen van de nachtmerries en niet eten omdat ik geen honger heb.. Het gaat wel weer over.. Het is maar iets kleins..' zei ze zacht tegen hem. 'Ik stort niet in.. Beloof ik..' zei ze zacht en ze keek naar het gras. Ze voelde zich verschrikkelijk, gewoon uitgeput en geïrriteerd en depressief. Ze kon er niks aan doen, het kwam gewoon vanzelf en ze hield het niet tegen. He lukte haar niet. Ze was gewoon een slechte moeder dat dat gebeurde.

Desh paktte haar op in zijn armen. net als dat hij deed toen ze net verkering hadden en vloog op. "Ik vlieg je nu naar huis en dan ga je tenminste 1 ding opeten." zei hij bezorgd "Aris wat je nu doet is neit gezond."

Aris keek naar hem. 'Ik doe niks verkeerd!' zei ze zachtjes tegen hem maar de kracht om tegen te stribbelen had ze eigenlijk niet. Ze liet haar hoofd op zijn schouder liggen. 'Ik hou van je..' zei ze zachtjes en ze keek naar zijn nek en daarna naar de lucht. Ze vroeg zich af waarom mensen zich soms zoveel zorgen maakten over haar.. Ze kon het toch best redelijk aan. Ze zat nu alleen in een dipje maar daar zou ze ook weer uitkomen beloofde ze zichzelf.

Desh drukte een kusje op haar voorhoofd "Ik ook van jou liefje ik ook van jou" zei hij hard genoeg om over de wind heen te komen. Zij had geen supersonischevleermuisoren. Ookal kon ze eht ook in zijn gedachten lezen, Als je het uitsprak klonk het echter. Hij hield haar stevig tegen hem aan tegen de wind. Hij wilde neit dat ze kou zou vatten, neit nu ze zo weinig at en sliep.

verder bij eht huis?

oei inge, zo laat nog op?? xp

NEW



Jean zat in de schaduw van een grote boom "Lekker weer, vind je niet? Of nee, dat merk jij natuurlijk niet..." zei ze tegen de lucht naast haar, waar ze de dood's aanwezigheid voelde. Het was heerlijk warm en Jean had haar pijnlijke vleugels ver uitgestrekt zodat ze konden genieten van de frisse lucht hier buiten, in de schaduw van deze mooie eik waar ze net onder paste met haar vleugels.

Keahi liep met Lisa in haar armen door het bos. Ze vond dat haar kindje eens moest zien waar ze al die tijd was, ookal was ze misschien nog te jong om het te merken. Met een kleine glimlach keek ze naar het meisje wat geïnteresseerd om zich heen keek.
--
Sorry had even geen inspi .

lalala maakt niet uit


Een veldmuis liep vlak voor de opgetrokken knieën van Jean heen. Deze schoot een minescuul vuurballetje naar het beestje w=dat stuiptrekkend op de grond lag. Toen ze voetstappen hoorde klapte Jean haar pijnlijke vleugels in en ze keek het verwilderde pad af, aan het einde liep een jonge vrouw met een baby... Jean's dnkere ogen namen haar even in zich op, toen keek ze weer naar de gewonde veldmuis op de grond.

Keahi kon haar ogen niet van haar lieve meisje afhouden. Gelukkig had ze al vaker gelopen in dit bos, en wist ze dat hier ongeveer een openplek was. ''Vind je het mooi hier?'' fluisterde ze tegen het kleine meisje, wat alleen antwoorden met een glimlachje. Eindelijk keek Keahi op , en zag dus de vrouw. Boos worden omdat ze geen enkele seconden alleen was kon ze nu niet, Lisa leek alles goed te maken. Ze gaf een kort knikje in de richting van de vrouw en liep naar de dichtstbijzijnde boom die een schaduw gaf waar ze onder paste.

Jean gaf een kort, stijf knikje als wederbegroeting en zette haar gesprek met de dood voort "En, is hij al met je?" vroeg ze met nog een blik op de veldmuis. Een rochelende stem gaf een ja als antwoord die Jean alleen kon horen en ze glimlachte kort "mooi..." Op dat moment ebte de aanwezigheid van de dood weg, en Jean wist dat hij weer ergens een dode moest ophalen...

Sorry, maar als je family guy vaak kijkt kan je alleen maar lachen om de dood, want daar is ie echt leuk .
--

Zachtjes aaide Keahi Lisa over haar hoofdje, die graaide naar haar vinger en hem eindelijk te pakken kreeg. Met een glimlachje keek ze haar moeder aan en kneep iets steviger in haar vinger, net alsof ze wilde zeggen dat ze haar nooit meer kwijt wilde.

whaha, steen...


Jean rolde met haar ogen, jong leven, nieuw leven, waareschijnlijk nog een lang leven... Daar kon ze niet tegen, echt niet. Ze stond op en klopte het zand van haar zwarte jurk voor ze richting het meer liep, waar ze wat water uit dronk.


inspiloos, knorrie

Doesn't matter. =D
--

Keahi drukte een kus op het voorhoofd van Lisa, die rustiger leek te worden. Zachtjes begon ze het liedje wat ze vaak op de piano speelde te neuriën. Het maakte haar en lisa altijd rustig.
--
Ook inspiloos. =P
ik weet bijgod niet hoe ik hun een gesprek kan laten starten.

Ik ook niet -.-
Ik laat Jean wel wat zeggen...


Jean liep met grote, statige passen naar de vrouw en het meisje onder de boom... Ze keek even naar het kleine meisje in haar armen "Van dat geneurie wordt ze niet mooier..." zei ze bot en liep weer weg, naar de eik, waar ze weer onder ging zitten.


dat was zoeven het enige wat bij Jean paste wat te zeggen was xp

Hahaha, dat was zoooo droog. =p
--
Fronzend keek Keahi naar de vrouw die een botte opmerking maakte en daarnaar weer terug liep. ''Ja, dat zie ik wel aan jou. Want zo een lelijk kind als jij had ik nooit willen hebben, die zou ik weggooien in een prullenbak.'' reageerde ze woedend terug. Het liefst wilde ze dit niet zeggen met haar kind erbij, maar dit mens ging gewoon te ver. Zo over haar kind praten, hoe durfde ze.
--
Oke, nu kan Keahi lekker hard doen.

"Je gooit kinderen niet in de prullenbak, hoe lelijk ze dan ook zijn, dat vind ik zelfs onmenselijk..." zei Jean vanonder haar eik. Het rochelende gelach in haar hoofd liet haar ook lachen...


weer geen inspi, steen...

''Nou, als ze zo lelijk als jou zijn zou ik het wel doen.'' antwoorde ze terug. Ze wiegde Lisa zachtjes heen en weer die slaperig haar oogjes dicht deed. Zo, die zou er dan niks van meekrijgen , wat ze ook niet wilde want ze was jong.

Jean schudde haar hoofd waardoor haar prachtige krullen op en neer deinden. "Dat is gewoon zielig..." zei ze "Zielig klein mensje..." mompelde ze, ze wilde dat dit meisje een van haar opdrachten was, dan zou ze hier na een paar minuten niet meer levend aanwezig zijn, en dat kleine meisje, die vonden de centauren dan wel...