De open plek in het bos-- tragio

'Ik ben meer mezelf dan dat ik ooit ben geweest.' mompelde hij boos. 'En weetje wat. Dat is jou fout.' zei hij daarna nog steeds boos. Hij schreeuwde niet meer maar de betekenis van zijn woorden waren nog steeds hard en waarschijnlijk voor Aris ook pijnlijk. Maar da tmaakte hem niet suit. Zij had hem ook pijn gedaan en ze moes tmaar eens voelen hoe dat was. De bitch. Dacht hij expres extra hard. Hij wist dat ze telekinese had. Al wis thij niet of ze nu naar zijn gedachten luisterde.

Aris keek naar hem. 'Als dit de echte Kiyo is dan is dat niet degene om wie ik geef.' zei Aris hard. 'Dan is dat niet de Kiyo waarmee ik een relatie gehad heb. Ben jij dan niet een leugenaar?' vroeg ze hem hard. Hij deed haar pijn met zijn woorden en gedachten. Ze keek strak naar hem, in haar ogen was pijn, schuld en verdriet te lezen. Verder was er niks aan haar te zien. Haar handen lagen op haar buik. Macht der gewoonte.

Kiyo stond op. Hij was razend. De woede nam zijn lichaam over. Het nam bezit van hem en hij kon niet logisch meer nadenken. En de alcohol in zijn bloed maakte het alleen maar erger. Voor hij het wist stond hij dicht bij Aris en sloeg haar in haar gezicht. Hij was veel maar geen leugenaar. 'De enige die hier heeft gelogen bij jij, Aris.' zei hij kwaad tegen haar. Hij had zijn handen gebalt naast zijn lichaam hangen en al zijn spieren stonden strak.

Aris werd duizelig van de klap. 'Nee Kiyo. Je zei het net zelf. Dit is de echte jou. Van jou zoals je nu bent.. Daar kan k niet om geven.' zei Aris stug. Het duizelde haar. Aris beet op haar lip. Wankelde een stapje naar achter maar bleef overeind. Haar wang tintelde van de pijn en was helemaal rood. Hoe kon hij.. Het schoot door haar hoofd. Hij had haar geslagen. En hard ook.

Kiyo zette een stap achter uit. De woede en alcohol had nog steeds zijn lichaam in zijn macht. Hij zag Aris. Hij zag haar maar merkte niet dat ze er was. Hij merkte niet eens meer dat dat de vrouw was waar hij van hield. ZIjn spieren in zijn hele lichaam waren nog steeds gespannen. Hij zette weer een stap naar achter. 'Maar je doet het toch niet. hoe ik ook ben.' zei hij boos maar ook verward tegen haar.

'Jawel. Je hebt jezelf aangepraat dat ik dat niet doe maar dat doe ik wel.. Maar om zoiets geef ik niet.' zei ze hard. Het deed pijn in haar stem. 'Het kan me niks schelen dat je me slaat of dat je me uitmaakt voor trut. Maar je hoeft verdomme niet te zeggen dat ik niet om je geef Kiyo.' zei ze. Tranen maakten een waas van het beeld maar ze liepen niet over haar wangen.

Het werd voor Kiyo helemaal wazig. Hij wist niet meer wat hij moest denken. Hij draaide zich om. En draaide weer terug. HIj wist niet wat hij moest doen. Hij keek haa raan. Nog steeds boos maar ook verward. 'Je houd niet van me. Ik kan dat gewoon niet geloven.' zei hij boos tegen haar. Hij kon niet tegen het beeld hoe ze er nu uitzag. Hij wist dat het zijn schuld was. Maar de woede en alcohol hadden nog teveel bezit van hem dus merkte hij er eigenlijk vrij weinig van.

Aris keek naar Kiyo. 'Toch is het zo. Ik kan van meerdere mensen houden op verschillende manieren. En op mijn eigen manier houd ik ook van jou Kiyo.' zei Aris zachtjes. Ze keek nar hem. 'En het kan me niet schelen of je het geloofd of niet en of je het er mee eens bent of niet. Ik voel wat ik voel en daar kan je niks aan veranderen.' zei Aris. Ze beet op haar lip. Haar wang deed nog steeds pijn en zachtjes wreef ze erover.

Kiyo kon de woorden neit geloven. Hij was verward. Hij draaide zich om en begon voor zo ver dat lukte te rennen. Ganderweg veranderde hij in een hert. Hij sprong door het bos. Weg van Aris. Weg van zijn liefde. Weg van zichzelf. Hij liet zichzelf bij haar achter. Hij kon zo niet leven en dat wist hij. Hij zocht een weg naar een bewoonde wereld. Eenje zonder Aris. En eentje met heel veel alcohol.

Aris zakte neer op de grond. Eindelijk liepen de tranen over haar wangen en ze prikten. Ze kroop naar haar tas toe en ging daar liggen. 'Kut Kiyo.. Kut leven.. Kut zwangerschapp.' mompeldeze huilend maar eigenlijk meende ze er niks van. Ze was heel erg blij met haar kindje.. Echt. Alleen nu voelde ze zich verschrikkelijk. Zachtjes zuchtte ze.

NEEWW

in haar gedachten verzonken leunde Diphylla tegen een boom aan terwijl ze zacht over haar nu al redelijk bolle buik wreef. Er viel een blaadje op har schouder, maar dat negeerde ze.

Fuko lag languit in eht water, haar benen in een staart veranderd. Haar kleine Eric lag in ahar armen en sliep. Langzaam zwom Fuko rondjes, met haar en eric net boven het water met hun bovenlichamen

Het gefluit van een vogel maakte dat Diph ontwaakte uit haar trans, daar, in het water zwon iemand, niet veel ouder als zijzelf, met een baby in haar handen, ze leken wel meermensen... Langzaam stond ze op en ze liep richting hat meer.

Diphylla schreef:

Het gefluit van een vogel maakte dat Diph ontwaakte uit haar trans, daar, in het water zwon iemand, niet veel ouder als zijzelf, met een baby in haar handen, ze leken wel meermensen... Langzaam stond ze op en ze liep richting hat meer.

Fuko keek op en glimalchte naar het meisje. "Hallo" zei ze zachtjes en wees op de baby "Dit is Eric, en ik ben Fuko" ze glimalchte

" Aangenaam!" zei Diph met een glimlach en een knikje. Ze wees op haar buik, " Deze heeft nog geen naam, en ik ben Diphylaa..." zei ze op haar beurt en ze ging langs de kant zitten.

Fuko glimalchte en veranderde haar staart in beden en ging naast Diphylla zitten. Kleine Eric met zijn zilveren staart nog steeds slapend in haar armen, maar met water magie hield ze zijn staart in een laagje water gedompeld "Hij is precies zijn vader" zei ze trots. "Aleen heeft ijn vader geen staart"

Diphylla glimlachte " dan is zijn vader een echte knapperd..." zei ze terwijl ze naar de kleine jongen keek.

Fuko lachte "Zeg dat wel" ze ging met haar hand door eht korte zwarte haar van eht jongetje in haar armen. Ze dacht aan haar lieve Aristoteles. Er was niemand mooier dan hij

"ik hoop dat mijn kleine ook op zijn of haar vader lijkt, hij is zo schatiig..." Zei Diph op haar beurt en ze keek met een brede glimlach naar Eric in Fuko's armen.

Fuko lachte vrolijk "Tja." kleine eric gaapte strekte zijn armpjes en opende zijn kleine bruine oogjes staarden onderzoekend naar Diph.

Diphylla glimlachte naar de kleine eric en streek voorzichtig met de rug van haar wijsvinger over zijn wang.

Eric maakte een soort kraaiend geluidje. Hij pakte Diphs vinger in zijn knuistje en begon erop te sabbelen. Fuko lachte door het vertederende aangezicht van de baby

DIphylla glimlachte en liet het babytje zijn gang gaan, wat was het een schatje. :Ik heb nog nooit meermensen ondmoet..." zei ze na een korte stilte tegen Fuko.

Fuko glimalchte en drukte een kus op het voorhoofd van haar baby. Ze keek Diph aan "Tja, de meesten vinden eht te min m hun staart te wisselen voor benen en het land op te komen"

Desh zat op een picknic kleed, emt zijn rug tegen een boom geleund op het kleed lag het kleine jongetje waar hij vertederd naar keek. hij wiebelde met zijn oren terwijl hij probeerde om te rollen. Des lachte en kriebelde de baby. Kleine Leonardo leek erg vreel op desh qua uiterlijk, op die kleine tijgeroortjes en staart na.