De open plek in het bos-- tragio

Æthelu schrok even toen de kolibrie begon te veranderen, maar zei uiteindelijk ook maar "Hoi." Hij keek even naar het meisje en zei maar niets. Zij mocht als eerste beginnen met vertellen. Hij vroeg zich af hoe lang ze hem al in de gaten hield. Jake had zoiets ook gedaan, maar dan gewoon als mens op een dak. Maar dat was misschien deels ook zijn eigen fout.

Rue glimlachte en keek hem aan. ' Ik zag je veranderen in een wolf en vliegen. Dat vond ik leuk om te zien, dus ik ben je achterna gevlogen.' Zei ze, misschien ergens een beetje verontschuldigent, misschien vond hij het helemaal niet leuk. 'Ik ben Rue.' Stelde ze zichzelf erbij voor. Dat leek haar wel zo handig, mensen moesten minstens haar naam weten.

Æthelu knikte kort dat hij het begrepen had en zei alleen maar "Ik ben Thelu." Hij keek weer voor zich en liet van die scherpe windvlagen door de takken gaan. Af en toe viel er een takje of blaadje naar beneden, wat hem irriteerde. Hij wilde het gewoon onder controle hebben.

Rue keek hem met een glimlach aan. 'Aangenaam.' Zei ze en keek naar zijn windvlaag. 'Ik heb ook lucht-kracht.' Zei ze met een glimlach tegen hem en knalde een luchtbal tussen de takken door, hij raakte maar een keer een tak, voor de rest ging het foutloos. Ze glimlachte.

Æthelu knikte even kort en liet zich voorover vallen. Hij maakte een halve salto en bleef een paar centimeter boven de grond zweven. Hij had niet verwacht dat hij zo precies zou stoppen. Hij glimlachde even kort naar Rue en vroeg "Zin in eten?" Hij haalde een stuk brood uit een buidel die aan zijn riem hing. Het was een elastische riem, dus ook als wolf kon hij hem dragen.

Rue glimlachte en knikte, ze had best trek gekregen van het vliegen. 'Ja, dat is goed hoor.' Zei ze tegen hem en glimlachte. Ze keek naar de bomen om hun heen en ging tegen de boom aanstaan, waar ze net een luchtbal door de takken heen had gegooid. Dan stond ze confortabeler.

Æthelu gooide een stuk brood naar Rue toe en bekeek toen zijn eigen stuk. Hij liet er kort en snel een elektrische spanning doorheen gaan, zodat het brood lekker knapperig werd. Hij beet er een stuk vanaf en keek toen even in het rond. Hij zag een paar wilde aardbeien en plukte ze. Hij beet er een kapot en liet het zoete sap in zijn mond stromen.

Rue glimlachte dankbaar naar Thelu en scheurde een stukje van het brood af, waarna ze er rustig op knabbelde. Ze bekeek Thelu. Hij was rustig, dat was prettig. 'Hoe oud ben je?' Vroeg ze aan hem, om iets te vragen te hebben. Anders viel het gesprek zo dood. Ze slikte het stukje brood door.

"19." zei Æthelu tegen Rue. "En jij?" Hij keek haar even aan, voor hij nog een hap van het brood nam. Hij had misschien nog wat beleg erop moeten doen voor hij vertrok, maar de aarbeien waren lekker genoeg. Hij vond het fijn dat het eindelijk lente was, want het werd warmer. Gelukkig was het niet al te warm, zoals het in de zomer kon zijn, maar gewoon lekker warm.