Vlucht

Ik weet dat het lange stukken zijn maar ik plaats gewoon telkens een hoofdstuk...

H1
April

Ik voelde zijn warme lippen op mijn mond. Ze smaakte bitter, naar sigaretten en bier. De bittere smaak vulde mijn mond. Vies vond ik het niet. Het was het lekkerste wat ik ooit had gehad van mijn leven. Misschien wel omdat het onbereikbaar was. Ik voelde hoe zijn mond zich opende, hoe zijn tong over mijn lippen gleed op zoek naar een opening naar binnen. Alsof ik nooit anders had gedaan opende ik mijn eigen mond. Zijn tong streelde de mijne en ik merkte hoe zijn handen zich een weg zochten over mijn rug.
Ik wist wat hij wilde, hij zou het niet krijgen. Dat was zijn pech. Langzaam pakte ik zijn handen en legde ze weer hoger op mijn rug waarna ik mijn armen weer om zijn nek sloeg. Hij onderbrak de kus als eerste. Hij keek diep in mijn ogen. Nooit had ik gedacht dat ik ooit in iemands ogen zou verdrinken. Maar telkens als hij me aankeek verdronk ik in zijn prachtige bruine ogen. Ze waren werkelijk waar prachtig. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Voorzichtig snoof ik zijn geur op. Hij rook naar kaneel en bier en natuurlijk ook naar sigaretten. Zo rook hij altijd. Heerlijk. De kaneel overheerste het meeste. Deze geur zou ik in het hele heelal kunnen herkennen. Altijd en overal. Zelfs in een bewusteloze toestand. Zijn armen hielden me stevig vast en streelde zachtjes en troostend mijn rug. Ik moest zo weg. Hij ook. Beide voelde we alleen niet de aandrang om elkaar ook werkelijk los te laten. Hij streek met een hand door mijn lange steile blonde haar. Zachtjes zuchtte ik. Waarom moest het nu zo moeilijk zijn. Ik liet hem los en keek hem recht aan. ‘Ik hou van je. Vergeet dat nooit.’ Zei ik tegen hem terwijl ik hem diep in de ogen keek. ‘Ik ook van jou, dat weet je.’ Zei hij met zijn prachtige melodieuze stem. De stem waar ik zo gek op was. Een beetje hees van het zoveel roken maar hij klonk nog steeds prachtig. Betoverend. Ik wist dat het niet goed was. Ik zou me niet zo moeten laten beïnvloeden door hem. Dat wisten we allebei. Maar zowel hij als ik konden de gevoelens niet tegen houden. Ook al was hij zo machtig. ‘Ik moet gaan. Snel zal ik je weer zien. Beloofde ik hem. Ik kon niet zonder hem dus zal ik mijn belofte zeker waar maken al werd ik er nog zo voor gestraft. ‘Dat is waar.’ Zei hij zacht bijna fluisterend. In zijn ogen kon je de pijn lezen. Ook ik zag het. Zijn handen sloten zich om mijn gezicht. Zijn warme heerlijk zachte naar kaneel en sigaretten en bier smakende lippen beroerde de mijne zacht en teder. Daarna maakte hij zich los van mij. Hij glimlachte niet. Dat deed hij nooit bij het afscheid. Ik ook niet. Er drupte een traan van mijn wang op de grond. Ik baalde van mijn zwakte. Snel draaide ik me op en liep weg. Gebruisloos opende ik een deur en stapte ik de kille ijskoude avond lucht in. Even rilde ik. Snel keek ik de straat rond. Ik kende hem uit mijn hoofd. Dat was ook zeker niet vreemd. Ik kwam er immers elke week minstens twee keer. Geweldig voelde ik me als ik er was. Maar zodra ik weer weg moest kwamen de tranen en het verschrikkelijk lege gevoel. Slecht en verslavend maar ook zo heerlijk. Als een drugs was hij. Precies zo.
Met grote en snelle passen maar wel elegant liep ik door de straat. Laat, ik was laat, te laat. En daar zo ik de gevolgen van moeten dragen.. Gelukkig was het niet ver naar huis vanaf het appartement van Jake. Ik liep nu in mijn eigen straat. Mijn tranen waren gedroogd door de koude lucht en er was niets meer van te zien.

Stilletjes opende ik voorzichtig de deur, tevergeefs hopend dat mijn vader en Carl nog niet thuis zouden zijn. Ze waren naar de kroeg gegaan en toen was ik naar Jake gevlucht. Altijd ging het zo. En altijd was het gevaarlijk. Altijd. Ik kwam niet onder het gevaar uit. Zelfs als ik niet bij hem was, was het gevaarlijk. Voor hem hoefde we beide niet te vrezen. Hij vreesde wel voor mij. Al hield ik vol dat het echt niet nodig was. Ik hing mijn jas op de daarvoor bestemde haak daarna liep ik naar de keuken waar mijn kleine hoop met de grond gelijk werd gemaakt en er daarna nog een beetje extra in werd gestampt. Mijn vader en Carl zaten aan de ronde keukentafel. Metten sprong Carl op toen hij mij zag en greep mijn armen in een stevige greep vast. Hij keek woedend en diep in mijn ogen. Ik werd er zenuwachtig van. ‘Waar was je!’ schreeuwde hij hard. Zijn gezicht was maar een stukje van de mijne verwijderd. Trillend van angst keek ik hem aan. Niets kon ik meer zeggen. Mijn stem werd geblokkeerd wat hem alleen maar bozer maakte. ‘Nou vertel op!’ schreeuwde hij weer bulderend. ‘Ik wa.. as.. bij een vrien..di.in.’ stotterde ik zachtjes en vol angst. Ik kon niet goed tegen zijn woedde. En mijn vader keek alleen maar toe. Dat was te erg voor woorden. ‘Lieg niet.’ Siste hij me boos toe. ‘Ik ben je man. Vertel de waarheid.’ Zei hij daarna dreigend en kwaadaardig. ‘Ik lieg niet.’ Zei ik met een wat vastere stem. Maar nog steeds haperde hij. Zijn ijskoude handen versterkte de greep om mijn armen. Het deed ongelofelijk veel pijn. ‘Au, laat los het doet pijn.’ Zei ik boos. De tranen stonden me in de ogen van de pijn. ‘Slet!’ riep hij hard in mijn gezicht. Hij wist het dreunde door mijn hoofd heen. Zijn hand kwam onverwacht en hard aan. De plek waar zijn hand me had geraakt, precies op mijn wang onder mijn oog, brandde en klopte van de klap. Hij had me geslagen. Iets wat hij nog nooit had gedaan. Ik was inmiddels gewend geraakt aan de verplichtingen die hij en mijn vader me oplegde maar nooit had een van de twee me geslagen. De tranen stroomde nu over mijn wangen. Boos trok ik me los uit de greep van Carl. Ze konden voorlopig allemaal oprotten. Ik deed niets meer. Dacht ik. Al wist ik dat ik vanavond precies dat zou doen wat hij zou willen. Het allerergste was dat mijn vader gewoon goedkeurend zat te kijken hoe ik werd geslagen en hoe ik boos wegliep. Hij was te ver heen om er ook maar iets van te zeggen. En al had hij geen alcohol op dan nog zou hij er niets van zeggen.
Ze waren ziek, allebei. Ziek in hun hoofd. Zonder dat ze er echt iets aan konden doen. Ik stormde de trap op. Huilend. Renend liep ik mijn kamer in. Ik liet me op mijn bed vallen en huilde zacht en stilletjes. Ik wou naar Jake. Mijn wang brandde en klopte nog steeds van de klap die Carl me had verkocht. Het was een eikel en ik voelde hoe mijn wang steeds dikker werd. Ik zou het eigenlijk moeten koelen maar ik had geen zin om op te staan.

Ongeveer een uur later kwam Carl naar boven. Ik lag opgerold in mijn bed. Ik wist dat hij zo bij me zou komen liggen en ik wist ook wat er dan zou gebeuren. Ik rilde bij die gedachten. Ik wilde het niet maar ik wilde het nooit, en hij kreeg het toch telkens weer voor elkaar. Ergens hield ik van hem, en dat was nog het meest vreemde aan het geheel. Hoe vaak hij me ook mishandelde, me gebruikte ik hield nog steeds van hem. Vijf minuten later kwam hij inderdaad dicht naast me liggen. Ik kon hem niet zo afwijzen zoals ik dat bij Jake kon. Zij hebberige handen gleden over mijn lichaam heen. Ze waren warm. Ergens vond ik het lekker. Maar aan de andere kant vond ik het ook heel vervelend dat het Carl was. Carl zijn handen betaste mijn borsten en de welvingen van mijn lichaam. Gelukkig waren zijn handen warm. Het was iets bijzonders, vampieren waren meestal koud, maar hij scheen altijd warm te zijn. Hij draaide me op mijn rug zodat hij boven op mij lag. Hij kuste me, teder en ik merkte de liefde in de kus op. Toch voelde het niet zoals waarneer Jake me kuste. Zijn handen gleden onder mijn nachtjapon en trokken het snel uit. Ik kuste hem terug en voelde hoe mijn lichaam op zijn aanrakingen reageerde. Hij was ervaren en het voelde altijd goed waarneer hij mijn lichaam betaste. Het was dan wel tegen mijn zin dat zei niet meteen dat ik er dan ook niet van genoot. Want dat was iets wat ik wel deed. Ik liet mijn handen in zijn nek rusten. Ik hijgde lichtjes. ‘Zie je wel dat je het lekker vind.’ Zei Carl hees in mijn oor. ‘Dat weet je toch.’ Fluisterde ik hees terug. Het was verkeerd dat wist ik zelf ook echt wel. Maar nu voelde het gewoon goed, al zou dat gevoel heel snel weg zijn.

Carl hield me de hele nacht op deze manier bezig maar ik kon er gewoon geen probleem mee hebben. Dat probleem zou pas later komen, als ik weer alleen met mijn gedachten was. Als ik besefte dat ik weer geen keus had gehad. De volgende morgen werd ik wakker dicht tegen Carl aan. Zijn armen lagen strak om haar heen. Ze kreeg zichzelf niet los dus bleef ze zo maar liggen en dacht na over de avond daarvoor.