berggrot- stegiastan

Cornelia merkte dat haar laatste schot raak was en grijnsde een beetje. Toen ze het pistool zag liet ze haar zwaard vlak voven haar handen zweven, zodat die minder snel weggesmeten zou worden en liep nogsteeds uithaalend richtind de rotswand, op het begeven moment zou het meisje niet meer verder kunnen.

Faith besloot het pistool heel even met rust te laten, al hield ze hem nog steeds argeloos op het meisje gericht. Geconcentreerd probeerde ze of ze het metaal van het zwaard wist om te buigen. Ze was nooit zo veel met haar krachten bezig, dus meer dan een licht deukje kreeg ze er niet in. Dan maar weer met het pistool. Inplaats van nog verder naar achteren te lopen stond ze stil. Afwachtend op een actie van het meisje. In haar ooghoek zag ze dat Fei bloedde aan haar poot.

New
_________
Daniël liep door de grot heen. Hij zag op de muren allerlei verschillende tekeningen staan. Hij vond ze mooi en was verwonderd door de pracht van de tekeningen die goed bewaard waren gebleven. Hij had een kleine gaslamp bij zich. Het was ouderwets maar hij vond het ding fijn om te gebruiken, ook al kon hij zichzelf alle luxe permiteren. Toch gebruikte hij nog steeds het oude ding. Het licht flakkerde een beetje maar dat was niet erg.

Aris zat op een soort rand. Nou eigenlijk lag ze meer. Ze had weer eens een jurk aan. Een lichtroze dit keer met een vestje erover en ballerina's aan haar voeten. Haar haren had ze in een soort vlecht zitten. Aris voelde zich beter nu ze Desh terug had en was ontzettend blij met hem. Ze had haar ogen half gesloten en luisterde naar alle geluiden en toch weer niet. Aris was heel erg diep in gedachten verzonken. Terug naar haar jeugd, waarom wist ze niet.

Daniël liep door. Hij had de grot getekend al kon hij de tekeningen niet zo op papier krijgen zoals ze hier stonden. Net als met Rosalie. Daniël vroeg zich opeens af of hij Sepulcrus goed op papier kon krijgen. Hij schudde even met zijn hoofd. Hij moest niet aan haar denken. Hij moest haar niet dichtbij laten komen, nooit. En niemand mocht dat. Alhoewel hij had Aris dichtbij laten komen. Te dichtbij. En Jake was hetzelfde verhaal. Het waren fouten geweest die hij eigenlijk moets rechtzetten.

Aris keek naar de dingen die vanaf de berg er heel klein en anders uitzagen maar nog steeds vreselijk mooi. Ergens voelde Aris zich anders, minder leeg. Nu ze Desh weer had. Ze was natuurlijk heel erg blij dat ze hem had maar voelde zich nog steeds schuldig, voor meerdere dingen. Onder andere voor het feit dat ze niet wist of ze zwanger was van Kiyo of Desh en natuurlijk dat ze Desh niet vertrouwde. Aris trok haar benen op, haar jurk viel er simpelweg overheen, haar armen legde ze eromheen en haar hoofd legde ze met haar kin tussen de inham van haar twee benen. Zacht ontsnapte een zucht uit haar keel.

Daniël liep door met een gladgestreken gezicht. Hij keek nog steeds naar de tekeningen die op de wanden van de grot stonden. Het schijnsel van het licht gaf er een aparte sfeer aan. Ergesn vond hij het fijn in de grot. Gewoon ver weg van alles wat fout was gegaan. Ver weg van alles wat hij fout deed.

Aris dacht aan dat ze opnieuw zwanger was. Ze wist nog helemaal niks van het nieuwe leven. Alleen dat het nog iets zwaarder zou worden en dat ze weer wat nachten staand of zittend met een baby in haar armen moest doorbrengen. Maar dat vond ze niet erg. Ze vond baby's schattig al vond ze Leonardo ook leuk zoals hij nu was. Dat hij een beetje kon praten en lopen. Het leek veel te snel te gaan en dat vond ze nou niet echt heel erg leuk.

Daniël liep verder en zag een licht wat de uitgang moest zijn. Hij zette zijn lamp uit omdat hij nu genoeg had aan het licht wat van buiten de grot in viel. Hij glimlachte niet maar hij keek ook niet echt boos of droevig. Meer emotiloos. Dat was hij nu ook. Hij wist niet wat hij met zijn gevoelens moest dus ontkende hij maar dat ze er waren. Plots zag hij een gestalte zitten bij de ingang. Hij kneep zijn ogen iets samen om te kijken of hij de persoon kende aangezien hij niet naar de gedachten van de persoon wilde luisteren. Toen herkende hij Aris. 'Hallo.' zei hij rustig terwijl hij iets dichter naar haar toe liep.

Aris werd gestoord uit haar gedachten en keek op. 'Oh.. Hoi..' zei ze verbaasd. Ze keek even om. Ze had Daniël niet eens opgemerkt, zo diep in gedachten was ze. Ze zat met haar hoofd bij Desh, heel erg veel bij Desh maar ook bij haar tweeling die ze zou krijgen. Ze vond het onwijs leuk dat ze een meisje erbij zou krijgen. Aris ging even door haar hren en keek naar Daniël.

Daniël keek even naar Aris. Ze zag er beter uit dan de vorige keer besloot hij. 'Hoe gaat het?' vroeg hij haar toen. Hij was zelf niet echt supper aan toe. Zijn gedachten en gevoelens liepen te veel door elkaar iets wat hij mateloos irritant vond. Hij keek naar Aris in afwachting van wat ze zou gaan zeggen.

'Geweldig!' zei Aris glimlachend. Ze keek even naar Daniël. Ze vroeg zich af hoe het met hem ging. Aris hield haar benen opgetrokken. Ze had toch nog geen dikke buik, wel een boller buikje maar het leek gewoon alsof ze een buikje had. Ze vond het niet heel erg want dan zag ze er toch wat normaler uit. Ze ging niet net als Desh heel veel boterhammen eten

Daniël keek even naar haar. 'Je ziet er goed uit.' zei hij tege nhaar. Hij ging een stukje verder op zitten. 'Heb je Desh alweer gezien?' vroeg hij haar toen. Hij had er na hun gesprek nog even over nagedacht maar vond nog steeds dat ze hem zou moeten zoeken en proberen hun leven verder samen voor te zetten.

´Ja hij is terug. Een vriendin van hem heeft me naar hem toegebracht..´ zei Aris glimlachend en ze keek naar Daniel. Ze mocht hem wel. Aris keek even voor zich uit naar de natuur. Het maakte haar rustig. Zo kon ze beter denken. Namen, ze hadden nog na,en voor die twee kleintjes nodig. Namen waren altijd zo lastig vond ze.

Daniël gezicht trok zich een beetje in een glimlach. Nog steeds deden zijn ogen niet mee. Maar hij was wel blij voor Aris dat Desh weer terug was. Zo konden ze gelukkig verder leven dacht hij. 'Dat is heel mooi.' zei hij met een glimlach. Hij keek even naar het landschap om hem heen. Hij zou zeker een keer terug komen om het proberen te tekenen dacht hij met een glimlach.

'Gelukkig maar, drie kinderen in je eentje opvoeden is haast onmogelijk.' mompelde Aris, meer voor zichzelf dan voor Daniël. Niet dat dat heel duidelijk was want hij was de enige persoon die er stond. Aris dacht ondertussen verder. Ze had allerlei lijstjes met namen die zouden kunnen in haar hoofd zitten maar ze wist het maar niet. Ze beet op haar lip en keek maar weer naar de natuur om rustig te worden.