Het vertrek

Een avond eerder hadden hier nog prachtige lampionnen gehangen en rook het heerlijk naar knapperende houtvuren. Nu is er niks meer van te zien. Alles is razendsnel opgeruimd door enkele bediendes. Dezelfde tuin is nu een gewone tuin, maar wat is gewoon te noemen. Hij is nog steeds prachtig met de kleurigste bloemen. Vanaf hier zullen de eerste de oversteek maken naar Techaye. Ze krijgen hun stenen uitgerijkt en zullen vertrekken.

Langzaam liep Fei in haar tijgervorm door de struien. Ze schudde haar vacht uit en rekte zich om de slaap weg te duwen. Meestal was ze veel eerder wakker. Toch moest ze altijd de zelfde dingen doen om wakker te worden. Ze was zo als ze wou in een boom ergens blijven slapen. Niet in de tuin maar de bos er om heen. Nu zat ze hier als eerste blijkbaar merkte Fei op. Toch veranderde ze niet terug. Als tijger voelde ze zich wat zekerder.

Rue zat als kolibrie op de tak van een boompje. Ze was er al een tijdje, omdat ze hier sneller was gekomen dan gedacht. Ze had de neiging om niet te gaan fluiten, totdat ze zag dat er een witte tijger de tuin binnen kwam. Ze rilde, die tijger was groot sterk, zij niet. Toch bleef ze rustig zitten en vroeg zich af wie van de twee meiden de tijger was. Die jongen kon het waarschijnlijk niet zijn, want die was zo groot dat het duidelijk een elf was. Ze keek naar de tijger.

Faith rekte haar strammen spieren uit. Ze had in de gasten vertrekken geslapen. Toen ze het kussen aanraakte was ze in een diepe slaap gevallen. Pas een kwartier geleden was ze wakker geworden. Met haar haren nog aardig in de klit en vervromvraaide kleding aan was ze nou neit het tooonbeeld van netheid. Ze liep de tuin in. Haar blik ging naar de tijger die er stond. Ze was benieuwd of zij de enige waren, of er nog andere weerdieren waren die haar niet opvielen.

Riko had zich niet gehaast en was op zijn eigen tempo weer terug naar de tuin gekomen. Riko droeg een lange zwarte jas die langzaam door de wind heen en weer getrokken werd. Riko keek om zich heen en zag opeens de tijger hij dacht even na en de naam Fei schoot al snel zijn hoofd in. Zonder iets te zeggen ging hij vlakbij de tijger staan en staarde een beetje voor zich uit.

Rue zag dat Faith en Riko binnen kwamen. Ze besloot op te vliegen en een stukje dichterbij te vliegen. Vlakbij Faith stond er ook een boompje waar ze op een tak ging zitten. Ze floot even een seconden, zodat het misschien duidelijk was dat zij er was. Rustig bleef ze zitten en nam de andere in zich op. Dus Fei was de sneeuwtijger, erg mooi, een sneeuwtijger zijn leek haar gaaf.

Langzaam zag ze Faith buiten komen en Riko. Ook hoorde ze een kolibrie fluiten wat waarschijnlijk Rue was. Kort knikte Fei om de rest te begroeten. Ondertussen ging ze op de grond elegant liggen. Ze was veel eleganter in deze vorm vond ze zelf. Al kon ze nu niet praten ze vond het fijn zo. Dus twee weerdieren, een elf en een mens , waarschijnlijk, dat was wel een goed begin dacht Fei zelf.

Faith knikte naar de tijger en Rico die binnengelopen kwam. Geen van alle waren erg spraakzaam. Al was het waarschijnlijk onmogelijk om in tijger gedaante te communiceren. Ze zag in haar ooghoek een kolibire, dat zou waarschijnlijk Rue zijn. In de gedachten van de tijger had ze opgemerkt dat het waarschijnlijk Fei was.

De grote glazen deuren zoemde automatisch open toen er 2 gedaantes naar buiten kwamen. Cayle en Alethea. Dit keer liep Alethea voorop, ze liep statig op de 4 af, vlak voor hen bleef ze stilstaan. "Goedemorgen allemaal." haar stem klonk verassend vertrouwd,haast moederlijk.

Riko bleef voor zich uitkijken zo te horen was iedereen er dus. Riko was benieuwd wat er nu veder zou gebeuren. Hou zouden ze naar Techaye gaan hij kon er zo lang overna denken als hij wouw maar hij zou niet op een goed antwoord kunnen komen. Toch kon Riko niet wachten om te gaan, hij was opgewonden...

Fei keek op naar de twee gedaantes en ging weer recht staan. Het was onbeleefd om te blijven zitten. Maar ze wou ook weer niet terug veranderen. Dit voelde meer vertrouwd aan vond Fei zelf. Een klein stukje boog ze met haar hoofd om hun te begroeten. Ze kon niets zeggen zo en grommen was ook niet echt bepaald beleefd in deze situatie. Rustig wachte ze af tot ze verder zouden gaan.

Toen zag Rue dat er twee gedaantes binnen kwamen. Ze merkte al snel dat het Alethea en Cayle waren. Toen ze de stem van Alethea hoorde, vloog ze van de tak af. Ze vond dat ze terug moest veranderen, dat was wel zo netjes. Binnen enkele seconden verscheen ze als mens en deed haar haren even goed. 'Goedemorgen.' Begroette ze Alethea terug en knikte ook even naar Cayle en de andere 3.

Faith boog lichtjes met haar hoofd toen de 2 de tuin binnenkwamen. Ze had geen idee wat er zou komen, maar ze vertrouwde erop dat alles goed zal gaan. Ze stopte haar handen in haar broekzak om ze ergens kwijt te kunnen.

Alethea ging na een kortstondige pauze verder met praten. "Jullie zijn door ons persoonlijk uitgekozen om naar Techaye te gaan. Jullie zullen de eerste levende wezens zijn die in deze wereld zullen aankomen." ze keek ze rustig aan. "Hiervoor zijn wij jullie hartstikke dankbaar." uit haar rok haalde ze 4 gitzwarte stenen te voorschijn. Al het licht leek er naar toe getrokken te worden. "Dit zijn een soort talismannen, deze zullen jullie heen en terug brengen."

Fei keek naar de stenen die hun zouden leiden. Ze kreeg er koude rillingen eigenlijk van omdat het zo zwart was. Maar ze had het nodig dus zou ze het voor haar leven beschermen. Ze slikte even en veranderde toch maar ook terug omdat ze het anders niet in haar tas kon doen. Ze had weer gewoon spijkerbroek en shirt aan die soms te kort was. Ze keek wel nog serieus naar de stenen.

Rue streek haar tuniekje recht en keek naar de gitzwarte stenen. Ze waren duister en het gaf haar niet zo'n goed gevoel, maar daar moest ze doorheen prikken. Ze knikte. Ze was er klaar voor, anders was ze waarschijnlijk ook niet gekomen. Ze bond haar haren met een lint in een staart, dat zat wat confortabeler en ze keek naar Alethea met de stenen.

Riko keek om toen de 2 de tuin in waren gekomen. Hij luisterde naar wat er gezegd werd en keek toen naar de 4 gitzwarte stenen. Het was dat hij van donkere kleuren hield en ze daarom wel mooi vond, maar toch gaven de stenen hem een raar gevoel. Terwijl hij er alleen nog maar naar keek.

"Door deze stenen vast te houden en aan Techaye te denken zul je er in een mum van tijd zijn." ze stapte naar voren en gaf ieder van hen deze stenen. "Het duurt ongeveer 24 uur voor ze opgeladen zijn. Raak ze niet kwijt, want zonder steen zal je niet terug kunnen naar Daylin." zei ze dit keer op een toon dat het duidelijk werd dat dit menens is. Nu stapte Cayle ook naar voren. "We willen jullie niet ophouden." zei hij op een wat hardere toon dan Alethea. "Inara zal jullie tijdens de reis beschermen." ging Alethea verder. Kort liep ze langs elk van de vier en legde heel even kort haar hand op ieders voorhoofd terwijl ze wat mompelde in een oude taal.

Fei keek naar de steen die in haar hand lag. Daarna keek ze dankbaar naar Alethea wat ze deed. Al paste het niet echt goed bij haar. Ze keek daarna naar de rest. Dus hun moesten denken aan een land waar ze nooit waren geweest en dan waren ze er. Dat is makkelijk dacht Fei. Toch wou ze eigenlijk niet als eerste gaan. Al werd haar nieuwschierigheid steeds meer dan ze de neiging toch kreeg om te gaan.

Rue keek naar de steen in haar handen en knikte even respectvol naar Alethea. Ze keek de andere twijfelachtig aan, of ze als eerste zou gaan. Ze beet op haar lip, omdat ze twijfelde, maar wel graag wou gaan. Ze deed de steen in beide handen en nam diep adem. Ze sloot haar ogen, wachtte eventjes en luisterde eventjes naar alles om zich heen. Ze zou Daylin wel missen. "Techaye." Begon ze te denken.

Faith sloot dankbaar haar ogen bij de zegening van Alethea. De opdracht was ondertussen al flink duidelijk geworden. Ze had eruren over moeten zitten praten. Ze woog de steen in haar hand, nadenkend over hoe de reis zou zijn. Zou je wat voelen tijdens de reis, merkte je dat eriets gebeurde, hoe lang zou het duren? Ze draaide zich naar Cayle die rustig stond toe te kijken. Alathea glimlachte toen ze klaar was. "Veel succes." zei ze vanuit de grond van haar hart. Het liefst was ze meegegaan, maar ze was te oud om nog te kunnen vechten.

Uiteindelijk kon het Fei niets meer doen en zij dacht ook aan Techaye. Langzaam voelde ze een soort pijn door haar heen gaan die ze niet kende maar de grond onder haar verdween ook. Ze had dit niet verwacht maar bleef aan de goede plek denken anders mislukte het misschien wel. Hopelijk kwam ze in een bos terecht want dat zou ze vele fijner vinden.

(komen ze op andere plekken te recht)

Riko keek naar de steen die in zijn hand was gelegd, het voelde raar zeker niet als een normale steen. Toen Aletea bij hem kwam keek hij met zijn ogen de andere kant op. Het liefst werd hij eigenlijk niet aangeraakt, maar het fijt dat ze hun wel hielp ermee was hij wel dankbaar voor. Hij hield zijn hand met de steen voor zich hij kneep erin en dacht na. 'Techaye dus.' Hij wist alleen de naam van de plaats hij wist natuurlijk niet hoe het eruit zou zien daar. En vroeg zich af of de steen het dan ook wel wist.

Nadat Rue aan Techaye had gedacht, voelde ze een pijn door zich heen gaan. Ze kende deze soort pijn nog niet, het leek een beetje te branden. Ze bleef aan Techaye denken, maar ergens in haar hoofd spookte ook andere gedachtes. Over wat er zou gebeuren, waar ze terrecht kwamen, hoe het eruit zou zien en wat er nu bij de andere gebeurde. Of ze ook pijn hadden.

Ze komen opdezelfde plek aan, ik maak wel een topic aan
-
Faith vouwde haar vingers om de steen heen toen Alethea haar laaste woorden uitgesproken had. Ze sloot haar ogen, of dat nodig was wist ze niet. Haar gedachtes dwaalde af naar de nieuwe wereld waar ze in terecht zouden komen, een wreld waar ze een missie hadden. De steen in haar hand voeolde heerlijk koel aan. Ze haalde diep adem en sprak de woorden "Techaye" uit terwijl ze aan de wereld dacht.

Riko sloot zijn ogen en bleef aan Techaye denken. Een schok van pijn ging door hem heen hij merkte dat het veel minder pijn deed dan hij dacht. De omgeving begon raar aan te voelen en Riko stond zichzelf toe om te kijken. Toen hij zijn ogen open deed zag alles er vaag uit. Hij wist niet waar hij alles moest plaatsen en raakte er een beetje verward door.

Koruna - oversteekplaats